Yeni Asya’nın temelleri, Bediüzzaman Hazretleri’nin istikamet kahramanı olan talebesi Zübeyir Gündüzalp tarafından “Meşveret ve şûrâ” zemini üzerine atılmıştır.
Bu temelde şahıs hakimiyeti yok, şahs-ı mânevî kuvveti vardır. Onun için elli yıla yaklaşan yayın hayatında, hep istikrar ve istikamet üzerinde olmuş, hiçbir siyasî ve sosyal çalkantıda en ufak bir sarsıntı geçirmemiştir.
Yazarlar değişmiş, yöneticiler değişmiş, hükümetler değişmiş, sistemler değişmiş, ama Yeni Asya “Hakikatin gür sesi” olarak, değişmeden bugüne kadar varlığını sürdürmüştür. Yeni Asya bu özelliğini, takipçisi olduğu Bediüzzaman Hazretleri’nden almıştır.
Zira Bediüzzaman Hazretleri de bereketli ömründe çok devirler yaşamış, çok yöneticiler görmüş, devletler yıkılmış, devletler kurulmuş, hemen her şey değişmiş, ama onun fikirleri, prensipleri, istikrar ve istikameti hiç değişmemiştir.
Sultan Abdülhamid’e karşı ne söylemişse, neyi savunmuşsa, M. Kemal’e karşı da aynı şeyleri söylemiş, aynı fikirleri savunmuştur. CHP’nin ceberrut devrini nasıl tenkit etmişse, DP’nin de hatalarını söylemiş, ikaz etmiştir. Yeni Asya da, Üstadının izinden gitmekte, hak ve hakikat yolunda en ufak bir taviz vermeden yoluna devam etmektedir. Hakkın hatırını her haktan üstün tutmaktadır.
Yeni Asya gazetesi, okuyucuları ile bütünleşmiş, etle tırnak olmuştur. Çünkü en hakikatli bir cemaatin, en ulvî bir dâvânın dili haline gelmiştir. Yazarı, çizeri, okuyucusu, yöneticisi ile, tam bir bütünlük arz ederler. Âdeta bir birlerinde fâni olmuşlardır.
Yeni Asya’nın temel misyonu, Risale-i Nur’u neşretmektir. Yeni Asya, gerek Külliyat basımı ve dağıtımı, gerek gazete ve gerekse dergiler vasıtasıyla, bu misyonunu başarı ile yerine getirmektedir. Bu misyonunu yerine getirirken, diğer bazı cemaat ve tarikatlar gibi, ne devlet ve hükümet işlerine müdahale etme, ne de akçeli işlere bulaşma gibi bir düşüncesi olmamıştır. Üstadı gibi, tam bir istiğna halinde hizmetini yürütmektedir.
Böyle bir gazetenin ve cemaatin rahat bırakılması söz konusu değildir. Her devirde muvafıkları olduğu gibi, muarızları da olmuştur. En çok da, sapı bizden olan baltaların hücumlarına maruz kalmaktadır.
Fakat, vurulan darbeler, bu ulu çınarı budamaya yaramakta, daha genç ve taze dalların inkişaf etmesini sağlamaktadır.
Bu arada bize düşen vazife, bu çınarın kıyamete kadar yaşamasına yardımcı olmak için, ona daha çok sahip çıkmak, daha sıkı sarılmaktır.
Kasırgalara, fırtınalara, siyasî ve sosyal depremlere karşı, bu çınara ne kadar sıkı sarılırsak, o kadar gölgesinde yaşamayı da hak ederiz. Aksi halde, çınar yerinde durur, ondan uzaklaşanlar ortadan kaybolur.