Kültür Bakanlığı tarafından önce bandrol verme işlemi durduruldu. Derken hükümet duruma el koydu ve bir torba kanun içine tıkıştırılarak Risale-i Nur’ların yayın hakkı sadece Diyanet İşleri Başkanlığı’na verildi. Yani resmen, Risale-i Nur’lar, devletin tekeline verilmiş oldu.

Yeni Asya olarak biz Risale-i Nur’un bütün ehl-i imanın malı olduğunu, devlet tekeline alınamayacağını, aslına sadık kalmak şartıyla isteyenin serbestçe basıp neşretmesi gerektiğini savunduk. Bu yüzden devlet tekeline karşı çıktık. Her platformda bunu savunmaya devam ettik. Ve neticede, torba kanunun iptal edilen bazı maddeleri arasında Risale-i Nur’un devlet tekeline verilen maddesinin de iptaliyle, Nurlar yeniden özgürlüğüne kavuşmuş oldu. Fakat bu arada geçen 666 gün boyunca, Risale-i Nur’lar basılamadı, neşredilemedi. 

Yeni Asya olarak biz canhıraş bir mücadele vererek Risale-i Nur’un devlet tekelinden kurtarılmasına çalışırken, bazı Nurcu kardeşlerimiz de bize karşı mücadele ediyorlardı. Risale-i Nurların devlet eliyle basılmasından memnun olmak gerektiğini, Üstad’ın da bu yönde tavsiyelerde bulunduğunu söyleyerek, bu durumu alkışlıyorlardı. Halbuki, devlet tarafından basılmasından biz de memnun oluyorduk. Hatta İşara’t-ül İ’caz Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından basıldığı zaman tebrik ve teşekkür etmiştik. Ancak, devletin tekeline almasına ve üzerinde bazı tasarruflarda bulunmasına karşıydık. Nitekim, o günün siyasileri Diyanetin bastığı İşara’t-ül İ’caz’ı seçim meydanlarında sallayarak siyasetlerine âlet etmeye başlamışlardı bile. 

Devletin Risale-i Nur’a sahip çıkmasından en çok biz memnun oluruz. Ama bu sahiplenmek, sözde değil, özde olmak şartıyla. Baştanberi diyanet camiası Risale-i Nur’a mesafeli durmuş, kendisinden beklenen ilgiyi göstermemiştir. Son yıllarda gösterilen ilgi memnuniyet verici olsa da, yeterli değildir. Böyle bir eser, başka bir milletin elinde olsa, devlet bütün gücüyle onu sahiplenir, dünyaya ilân etmek için her imkânı kullanırdı. Ama bizim devletimiz, böyle cihanşümul bir esere uzaktan bakıyordu. 

Risale-i Nur; imanın, hürriyetin, demokrasinin, ittifakın, kardeşliğin, birlik ve beraberliğin çimentosudur. Devletimiz baştan- beri bunu idrak etseydi, bu çimentodan gereği gibi istifade etmiş olsaydı, bu memlekette ne darbeler yaşanır, ne de anarşi ve terör meydana gelirdi. 

Devlet, Risaleleri basmak için gösterdiği gayreti, onun okunması ve anlaşılması için de göstermelidir. Diyanet tarafından basılan eserler, camilerin kütüphanesini süslemek yerine, kürsülerde okunmalı, minberlerde anlatılmaldır. Bugün hocaefendiler, vaaz-u nasihat ederken, eski âlimlerin eserlerinden istifade ediyorlar, bin sene önce yazılmış bir eserden örnekler veriyorlar, ama bugünün dertlerine en etkili devalar sunan Risale-i Nurlardan bahsetmiyorlar. Bediüzzaman Hazretleri’nin örnek hayatını anlatmıyorlar. Onun için  hâlâ, Said Nursî ile Şeyh Said’i aynı kişi zanneden cüppeli cahiller var.

15 Temmuz kalkışması bahane edilerek, bütün cemaatlere olduğu gibi, Nur cemaatine de operasyon yapılmasını isteyen fırsatçılar var. Fethullahçı yapının da Nurcu olduğunu öne sürerek, Nurculuğu da aynı kefeye koymak için çaba sarfeden nâdanlar mevcut. Bu şekilde kafaları bulandırdıktan sonra, bulanık suda balık avına çıkan avcıları görüyoruz. İşte asıl şimdi devletin Risale-i Nur’a sahip çıkarak bu kafa karışıklığını gidermesini, Risale-i Nur ve Nur Talebelerinin farkını ortaya koymasını bekliyoruz. Devletin, Risale-i Nur’dan ve Bediüzzaman’dan yana net bir tavır koyarak, gerçekten Risale-i Nur’a sahip çıktığını göstermesinin tam zamanı diye düşünüyoruz. Yaşadığımız musîbetler birer nasihat olsun ve bundan sonra Risale-i Nur’dan daha fazla istifade edelim.