Önce bir düsturu hatırlayalım. “Cemiyetteki tesanüt, en durgun şeyleri dahi tahrik eden bir vasıtadır. Cemiyetteki haset ve kıskançlık ise her türlü hareketi durduran bir alettir.”1

Said Nursi’yi tâ çocukluğunda iken talebe ve âlimlerin kıskandıkları bilinir. Risale-i Nur’da “Kıskançlık sebebiyle Siirt’te âlimler ve talebelerin büyük bir münazaa ve kavgalarına maruz bulunduğu”2nu okuyoruz. Halbuki “haset ve kıskançlıkta öyle bir muaccel ceza var ki, o haset, haset edeni yakar.”3 

Kıskançlık, müzmin ve müz’iç ve mühlik emraz-ı ruhiyedir. Çekememezlik, haset ve rakîp gördüğünden daha üstün görünme ve rakîplerine karşı muaraza vaziyeti almaktır. Şu nokta da çok manidardır: “Ücret alındığı zaman veya mükâfat tevzi edildiği vakit, rekabet, kıskançlık mikrobu oynamaya başlar.”4 Halbuki “Umûr-u diniye ve uhreviyede rekabet, gıpta, haset ve kıskançlık olmamalı. Ve hakikat nokta-i nazarında olamaz.”5 Hakikat-i hâlde ise “Kıskançlık eden ya riyakârdır; a’mal-i Saliha suretiyle dünyevî neticeleri arıyor. Veyahut sadık cahildir ki, a’mal-i saliha nereye baktığını bilmiyor ve a’mal-i salihanın ruhu, esası, ihlâs olduğunu derk etmiyor. Rekabet suretiyle evliyaullaha karşı bir nevi adavet taşımakla, vüs’at-i rahmet-i İlâhiyeyi itham ediyor.”6 Halbuki “enâniyetin işimizde en tehlikeli ciheti kıskançlıktır. Eğer sırf lillâh için olmazsa, kıskançlık müdahale eder, bozar.”7 Kıskançlık damarı Said Nursi’nin de ifadesi ile en tehlikeli bir damardır. Ehl-i ilmin bir kısmında enaniyet-i ilmiye bulunur. O enaniyet-i ilmiye cihetinden gelen bir kıskançlıkla Risale-i Nur’a müdahale eder ve zımnî bir adâvet besler. Ayrıca bazı enaniyetli hocaların da, kıskançlık damarıyla Risale-i Nur’un neşrine ve tervicine çalışmaları meşkuktur. Çünkü “korkaklık ve kıskançlık damarıyla hocaları nurlardan ürkütmek belâsı”8 her zaman tatbik edilmiş bir metoddur.

Bediüzzaman Said Nursi Gayr-ı Münteşir hapis mektuplarının birinde ehemmiyetli bir noktaya şöyle temas eder. ”Aziz kardeşlerim, Biliniz ki, içinizde az ihtilâftan bize zındıka hesabına desiselerle hücum edenler çok istifade ederler. Hattâ bu defa iki risaleyi elimizden almaları, o cüz’î ihtilâfın verdiği meşveretsizlikten ileri geldi. Hem bunu kat’î biliniz; Mesleğimizde, hususan Risale-i Nur hizmetinde rekabet, kıskançlık olmaz ve olmamalı. Sakın birbirinin kusurunu bahane edip tesânüdünüzü zayıflaştırmayınız. İçinizde, lillâhilhamd, çok sâdık ve hâlis ve mübarek ve âlimler var. Bu zâtlar himmet etsinler, şimdi pek çok muhtaç olduğumuz tesânüdü muhafaza ve kuvvetleştirsinler.”9

Görüldüğü üzere rekâbet ederek kıskançlık hastalığına düşen özellikle âlim ve hoca sıfatı taşıyan bazı enaniyetli eşhaslar Risale-i Nur’a mümanaat etmişler ve muvakkaten perdelemeye çalışmışlardır. Nasıl ki güneşe perde çekilmez ve göz yummak ile gece olmaz ise, Risale-i Nur hakikatlerine karşı da rekabet ve kıskançlık gibi haller muvakkaten perde olsa da devamlı olamamış ve olmaz inşâallah.

Elhasıl: Enaniyet ve ilmî kıskançlık gibi hastalıklara müptela olmaktan korkan faziletli âlim ve münevverler Risale-i Nur’a derhal sarılıyorlar. Bazıları altmış-yetmiş yaşlarında olduğu halde yine Nur Risalelerine talebe olmak şeref ve nimetini kazanmaya çalışıyorlar.

Dipnotlar:

1- Eski Said Dönemi Eserleri, s.687; 2- Lem’alar, s.602; 3- Lem’alar, s.653; 4- Mesnevi-i Nuriye, s.358; 5- Lem’alar, s.384; 6- Lem’alar, s.386; 7- Mektubat, s.724; 8- Emirdağ Lahikası(2),s.510; 9- Gayr-ı Münteşir hapis mektupları