Günümüz hastalıklarından biri olan kadınların yuvalarından çıkmalarına dikkat çeken 4. masayı ayrıca tebrik ediyorum.

Evet günümüzün hastalığı diyorum, çünkü Üstad Bediüzzaman Hazretleri’nin tabiriyle ‘’kadınlar yuvalarından çıktı beşeri yoldan çıkardı’’ demesi bu meselenin ne kadar ehemmiyetli olduğunun bir göstergesidir. Toplumun en büyük ve temel taşlarından birisi ailedir. Bir toplumda aile hayatı ne kadar saadetli ise toplum o derece saadetli ve huzurludur. Bediüzzaman Hazretleri, ‘’ailenin saadeti hayatiyesi koca ve karı mabeyninde bir emniyet-i mütekabile ve samimî bir hürmet ve muhabbetle devam eder’’ der. 

Burada aile hayatının yapı taşı olan eşler arasındaki emniyet-i mütekabile yani karşılıklı güven, emniyet ve sonrasında samimî hürmet saygı ve muhabbet olmalıdır. 

Kadınların hayat-ı içtimaiyeye girmesiyle Bediüzzaman’ın bahsettiği hürmetin temelleri sarsılmaya başlar.

Bir kadının en büyük ve birinci amacı geleceğe adam yetiştirmek olan annelik mesleğidir. Bu manada Bediüzzaman’ın ‘’İnsanın en birinci üstadı ve tesirli muallimi, onun validesidir. Ben bu seksen sene ömrümde seksen bin zatlardan ders aldığım halde, kasem ediyorum ki en esaslı ve sarsılmaz ve her vakit bana dersini tazeler gibi, merhum validemden aldığım telkinat ve manevî derslerdir ki o dersler fıtratımda, adeta maddî vücudumda çekirdekler hükmünde yerleşmiş sair derslerimin o çekirdekler üzerine bina edildiğini aynen görüyorum’’ demesi annenin aile ve dolayısıyla toplum üzerindeki etkisini gözler önüne seriyor. ’’Bu ümmetin yarısı kadınlardan oluşur, diğer yarısını da kadınlar yetiştirir’’ diyen Hassan el Benna da aynı noktaya parmak basmaktadır. 

Buradan yola çıkarak kadınların hayat-ı içtimaiyede aktif rol almasıyla, geleceğimiz olan evlâtlarımıza daire-i İslâmiye içindeki terbiye-i diniyeyi veremez veya eksik bırakırsa, toplumun çekirdeği hükmünde olan aile hayatının temeli zedelenir.

Bir anne çocuklarının eğitimini günlük işlerine göre ayarlamamalı, günlük işlerini çocuklarının eğitimine göre ayarlamalı. Üstad Hazretleri’nin ‘’Bir çocuk küçüklüğünde kuvvetli bir dersi imanî alamazsa sonra pek zor ve müşkül bir tarzda imanın erkânlarını ruhuna alabilir, adeta gayrı müslim birisinin İslâmiyeti kabul etmek derecesinde zor oluyor, yabani düşer. Bilhassa peder ve validesini dindar görmezse ve yalnız dünyevî fenlerle zihni terbiye olsa daha ziyade yabanilik verir’’ diyor.

İşte Said Nursî’nin bu sözü aile hayatı için bir özet mahiyetinde yani bir çocuğun validesi küçüklüğünde dersi imaniyesini veremezse veya eksik bırakırsa veya o çocuğun sadece dünyası için çalışsa Üstadın tabiri ile hafızlık mektebinden alıp Avrupaî mektebe yazdırsa ve zihnini sadece dünyevî fenlerle meşgul olsa terbiye edilse o çocuk peder ve validesine ahirette şefaatçı olmak yerine dâvâcı olur neden imanımı kurtarmadınız diye şekva eder. 

İşte medeniyet-i sefihenin, mimsiz medeniyetin bu şekilde aile hayatını kadınlar üzerinden oynadığı oyunlarla onları yuvalarından uçurmakla toplumun temel taşı olan aile ve aileninde temeli mahiyetinde olan anne ve annelik temellerini çürütmeye çalışıyor. 

Bunun sonucu olarak basiretsiz, iz’ansız, menfaatperest, enaniyetli haklıyı haksızdan; zulmü adaletten ayıramayan ve bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyen nesiller türüyor ve türetilmeye devam ediliyor.

Hülâsa iyi bir neslin yetiştirilmesi için uygulanacak eğitim modelinin İlâhî vahyin semeresi olan Kur’ân’a, güzel ahlâkın kaynağı olan sünnete ve bu asrın reçetesi olan Risale-i Nur’a dayanması gerekmektedir. 

En değerli meslek: Amacı, geleceğe insan yetiştirmek olan annelik mesleğidir. Hak ettiği yüksek değer tekrar verilmelidir.