Son iki yazımızda Ali Bulaç’ın geçen hafta Zaman’daki köşesinde İslâmcılık ve Siyasal İslâmcılık hakkında yazdığı ve Nurcular’ı da dahil ettiği eleştiri yazısındaki bazı temel hataları değerlendirdik. Devam edelim.
Bulaç yazısında özetle siyasetle ilgilenen dindarların ve İslâmcıların İslâm’ı temsilde başarılı olamadıklarını yazıyor. Nurcular’ı da bu tahlilde işin içine katıyor ve Nurcular’ın bütün kabahati İslâmcılık denilen akıma yüklemeye ve böylece sorumluluktan kurtulmaya çalıştığını yazıyor.
Hangi Nurcular nerede bunu söylemiş tam bilemedik, ama neyse… Geçelim.
Yazısının bir yerinde şunu söylüyor:
“Aslında Müslümanlar adil olmayan bir iktidardan pek de rahatsız değiller. Adaletsizlik kendilerine uygulandığında bas bas bağırıyorlar, iktidara geldiklerinde başkalarını bas bas bağırtıyorlar. Belki bu yüzden kolayca adaletsiz, milliyetçi, devletçi, militarist, kendine sömürge arayan, gösterişe, tüketime, saray hayatına düşkün, sonradan görme, toplumsal çözülmeye, ailenin parçalanmasına, rüşvet ve yolsuzluklara, sürüp giden ahlâksızlıklara ve zulümlere duyarsız olabiliyorlar; icabına göre darbecilerle kol kola girebiliyorlar.”
“İcabına göre darbecilerle kol kola” giren dindarların çok olduğu ve bunların bir kısmına da Siyasal İslâmcı denildiği bir ülkede Nurcuların da öyle sanılması bir aydın için adil mi? Hiç de değil.
Nurcuların mazisi temiz. Ama Bulaç bile bilmiyorsa! Ört ki ölem…
İlk “İslâmî darbe” 1977’de Pakistan’da oldu. Dindar generaller ve Ziyaül Hak Pakistan’ın CHP’sini ve lideri Butto’yu iktidardan devirdi.
Bunun üzerine İslâm dünyasında ve Türkiye’de Siyasal İslâmcılar heyecanlandılar. “Acaba bizde de olur mu, olursa güzel olur” dediler.
Yeni Asya bu darbeye “darbe” dedi ve karşı çıktı. “İslâm bir cemiyete darbe ile gelmez” dedi.
Zira Yeni Asya şu hikmeti himmetine ders etmişti:
“Bu zamanda ehl-i İslâmın en mühim tehlikesi, fen ve felsefeden gelen bir dalâletle kalblerin bozulması ve imanın zedelenmesidir. Bunun çare-i yegânesi nurdur, nur göstermektir ki, kalbler ıslâh olsun, imanlar kurtulsun. Eğer siyaset topuzuyla hareket edilse, galebe çalınsa, o kâfirler münafık derecesine iner. Münafık, kâfirden daha fenadır. Demek, topuz böyle bir zamanda kalbi ıslâh etmez. O vakit küfür kalbe girer, saklanır, nifaka inkılâp eder. Hem nur, hem topuz-ikisini, bu zamanda benim gibi bir âciz yapamaz. Onun için, bütün kuvvetimle nura sarılmaya mecbur olduğumdan, siyaset topuzu ne şekilde olursa olsun bakmamak lâzım geliyor.”
Yeni Asya Türkiye’deki ve İslâm dünyasındaki bütün ihtilâllere bu sebeple karşı çıktı. “Demokratların iktidarı”na da yine bu sebeple taraftar oldu, destek oldu.
Nurcuların bazıları maalesef bu konuda–sonradan kendilerinin de çoğunlukla pişman olduğu–ilkesel kırılmalar yaşadılar, o ayrı mesele.
Ama her halde, Bulaç, ihtilâl taraftarlığı yapmış o Nurcuları eleştirmiyordur. Zira onları tanımaz.
Yeni Asya’yı ise, daha iyi tanımasını ve takip etmesini arzu ve talep etmek, hakkımız ve vazifemiz. Zira ittihada mükellef kardeşleriz ve “ittihad cehl ile olmaz”!