Yeni Şafak yazarı İbrahim Karagül’ün, saldırıya uğrayan CHP Genel Başkanı Özgür Özel için “Bu adam da sürekli bir yerlerde dayak yiyor. Ya ayağını kırıyorlar ya yüzüne tokat atıyorlar. İnsan bazen ‘haketti bunları’ diyesi geliyor” dediği gibi “diyesim geliyor, ama demiyorum” numaralarına gerek yok.
Diyesimiz geliyor ve diyoruz!
Maksadımız tahkir değil teşhis etmek. Meselemiz Özgür Özel ve CHP de değil. Gazetecilik.
Keşke eskiden olduğu gibi gazeteler birbirlerinden bahsederken “refikimiz” demeye devam edebiliyor olsalardı. Bir gün oluruz inşallah. Ama önce bu kötü siyaset günleri bitmeli.
O eski zamanlar nisbeten daha iyi günlerdi.
“Refikimiz” demek, “aynı yolda beraber yürüdüğümüz, refakatçimiz” demekti.
“Yol”dan kasıt siyasî tercih ise belki “aynı yoldan değil, ama farklı yollardan da olsa aynı hedefe doğru beraber yürüdüğümüz” demekti.
Zira en azından görünüşte hedef tekti: Memleketin istikbaline hizmet. Ortak iyiyi müzakere ile bulmak. Fikirleri çatıştırmak ve barika-i hakikati çoğaltmak…
Bundan sonra da olması gereken bu.
Şimdi öyle mi?
Muhalif muvafık ayırmadan söylüyoruz, gazetecilerin büyük çoğunluğu “gerçek gazeteci” bile değiller. Yani meslekî hassasiyetleri ve hakperestlikleri yok.
Amigolar gibiler. Hatta tetikçi gibiler.
***
Yeterli tepki gelmeseydi, sosyal medya tabiriyle linç yemeseydi, Karagül o mesajı kendiliğinden siler miydi?
Lafı geveleyip top çevirmesinden de anlaşıldığı üzere özür mesajı bile alt metinde “aslında özür dilemiyorum” diyor:
“CHP Genel Başkanı Özgür Özel’e yönelik saldırı ile ilgili attığım mesajda yanlış bir ifade kullandım. Aslında meramım o değildi. Daha önce yaşananlara bir atıftı. Ama doğru, o ifadeyi kullanmamalıydım. Bu yüzden de sildim. Hiçbir kaba kuvveti, saldırıyı kabullenmem mümkün değil. Bu saldırıyı da en keskin haliyle kınıyorum. Ayrıca; Hakaret, küfür, tehditler yüzünden de yazmıyorum bunu. Bir yanlışı düzeltmek için yazıyorum. Ancak kimse; bu çirkin saldırının ‘ihale’sini’ beni öne atarak, günah keçisi yaparak örtmeye kalkmasın! Saldırıyı yapanların, arkasındaki azmettiricilerin, kurgu yapanların, karanlık noktaların peşine düşün. O adamı oraya, o kadar yakına kim soktu, ona bakın. Hep beraber yapalım bunu. Zaten gerçek ortaya da çıkacaktır. Sayın Özgür Özel’den samimiyetle özür dilerim. Geçmiş olsun dileklerimi iletirim.”
Bu mesaja karşılık “En azından tükürdüğünü yalamış oldu. ‘Bu adam’ diye başladığı seriyi ‘Sayın Özgür Özel’e’ dönüştürmeyi başardı” diyebilirsiniz.
Bu “özür”ün gerçek bir mazuriyet haline dönüşebilmesi için bundan sonraki yazılarında bu hassasiyeti göstermesi gerekir.
Ama ümitli değiliz. Zira bu “tür” gazetecilerin vazifesi başka.
Ümitli değiliz çünkü bu türden adamların daha önce de çeşitli kereler “bilinçli gaflar” yaptığını ve sonra bazılarında geri manevra yaparak işi -güya- kurtardığını biliyoruz.
Esasen bu tarz, en baştan, liderden ve yakın çevresinden başlıyor.
Düşününüz, ana muhalefet partisinin lideri saldırıya uğruyor, herkes geçmiş olsun diyor. Ama TRT, haberinde, Kıbrıs dönüşü uçağında hazır soruları hazırdan cevaplayan AKMHP cumhurunun başkanının güya bir soruya güya cevap verirken söylediği ve aslında “onlardan parti olmaz, iktidar da olmaz, asla güvenmeyin” anlamına gelen “CHP birbirine düştü, herkesin ayrı hesabı var” sözlerini manşet yapıyor.
Bu sözlerin güncel bir “haber” değeri yok ama söyleyen “değerlimiz” olunca her haberin değeri var.
Yeter ki izleyicinin zihninde muhalefeti yıkmak ve tahrip etmek için azıcık da olsa faydalı olsun!
Sevsinler demokrasinizi…