Hep yazıp söylüyoruz:

Doğru siyaset muhabbet ve dostlukla yürür… 
Ama düşmanlıkla yürümez. 
Siyaset bir ekip ve cephe hareketidir…
Ama karşı cepheler düşman cephesi değildir. 
Dostumun dostu dostumdur. Siyasette de öyledir, eyvallah.
“Düşmanımın düşmanı dostumdur” ama siyasette düşman yoktur. 
“Düşmanımın dostu düşmanımdır” ama siyasette düşman aramak risklidir. 
“Dostumun düşmanı düşmanımdır” ama siyasette düşman aramak kamu düzenine düşmanlık etmektir. 
“Ben tokadımı dostuma ve düşmanıma birlikte vurmam” ama siyasette kimseye tokat vurmam. Zaten siyasette düşmanım da yoktur. 
Zira dış politikaya ilişkin de olsa siyaset ve siyasî farklılık iç meseledir. Dahilde şiddet ve düşmanlık fayda değil zarar verir. 
Dahilde siyaset nefretle değil muhabbetle yapılmalı. 
Dahilde siyaset düşmanlıkla değil dostlukla yapılmalı. 
Tek istisnası sivil ve demokratik siyasete topyekûn düşman olan antidemokratlara fikren düşman olmak.
İktidarsak muhalefetimizi sevelim, ikazlarından istifade edelim; muhalefetsek iktidarı elde etmeyi isteyelim ve buna gayret edelim. Bunlar siyasetin meşrû gerekleri.
Ama sivil siyaseti sevmeyen ve siyaseti dışarıdan ve hatta yukarıdan dizayn etmeye kalkanlara da iktidarıyla muhalefetiyle, elbirliğiyle düşman olalım. Bu da siyasetin mecburi gereği. 
O zaman başlıktaki ne? 
Siyasette cephe harekâtı yapanlarla ilgili bir hüküm cümlesi.
Cümlenin tamamı şöyle: Düşmanı sık değişenin dostluğuna güvenilmez. 
Dinî cemaatlerin ileri gelenleri, iktidarın ve bilhassa Cumhurbaşkanının dostluğuna güvenmekle doğru bir şey yapıp yapmadıklarını baştan beri içten içe sorguluyorlardı. 
Bu günlerde bu sorgulama –ihtiyaca binaen- arttı. Zira Cumhurbaşkanının eski düşmanları hızla birer dost oluyor. 
Bu durumda eski dostlarına da “kime güvenelim” diye kara kara düşünmek kalıyor...