İnsanın bu dünyadaki vazifesi de Allah’a ve adaletine ve nebiler eliyle gelen emirlerine inanmak ve bu inancın gereği olarak da ibadet ve adaleti tecelli ettirmektir. 

Oysa beşer bazen zulmeder. Bu zulümler bazen adalet perdesi altında olur. Zulmedene sorsanız “adalet ediyorum” der. Ama yaptıkları hakikatte zulümdür. Kader ise adaletiyle o zulmü telâfi eder. 

Risalelerde buna dair bir örnek aktarılır:

Bir kişi hırsızlıktan suçlanır, deliller yeterli görülür ve cezalandırılır. O kişi aslında o suçu işlememiştir. 

Ama o kişi aslında kimsenin bilmediği bir başka suç işlemiştir, meselâ bir malı gasbetmiştir. Ve fakat şikâyet edeni olmadığı ya da delili bulunamadığı için o suçu cezasız kalmıştır. 

Dışarıdan bakan için, delilleriyle kesinleşmiş olan hırsızlığa ceza veren hâkim adalet etmiştir. Oysa bu hüküm nefsülemirde yani hakikatinde zalimcedir.

Yine dışarıdan ve sebepler dairesinden bakan için, işlenmiş suça ceza verilmesini sağlamayan “kader” –haşa- zulmetmiş olur. Oysa nefsülemirde yani hakikatinde bu suçun cezasını kader zaten başka surette vermiştir. 

İki hadisenin de hakikatini bilen için ise durum şudur:

Adaletle hükmettiğini zanneden hâkim bu kişiye aslında işlemediği suçtan ceza verirken zulmetmiştir. Oysa adil kader hukuksuz hâkimi alet edip bu kişiye işlediği suçun cezasını verdirmekle adalet etmiştir. 

İşlemediği hırsızlıktan ceza alan kişi için de bu ceza görünüşte zalimce, ama aslında adilânedir. Zira o bilir ki bu cezayı aslında hak etmişti. Ama o suçtan değil de bu suçtan. 

Bu adalet prensibi, Risalelerde “beşer zulmeder, ama kader adalet eder” şeklinde geçer. 

Biz başlığa bunu bilerek tersten yazdık. Yanlış mı yazdık. Bizce hayır. Bakalım:

“İnsan yanlış eder, böylece zulmeder, ama kader her halde adaletle hükmeder” şeklindeki hüküm doğrudur. Bu doğru güncele uyarlandığında ne olur?

Bu günlerde zulümden ya da zalimden yana birileri zulme maruz birilerine ısrarla “zaten siz de hak etmiştiniz” diyor. 

Yani “kader bu zulmüyle adalet ediyor, siz neden itiraz ediyorsunuz ki” diyorlar. 

Oysa bu hüküm yanlış. Zira kader zulmetmez. Kader daima âdildir. Zulmeden kader değil beşerdir. 

Doğrusu şu olabilir: “Bu günlerde beşer zulmediyor, ama kader adalet ediyor.”

Şu da doğrudur: “Bu günlerde kader adalet ediyor, ama beşer de zulmediyor.”

Derviş gönüllüler bu günlerde birinci cümleyi söyleyerek teselli buluyorlar. 

Zulme karşı duran gazeteler ve gazeteciler de haklı olarak ikinci cümleyi öne çıkarıyorlar. 

Böyle yapmaları yanlış mı?