Katılım bankaları iflâs edemez. 

Neden? 
Çünkü katılım bankalarının bilânçoları eksi bakiye veremez. 
Ne demek?
İflâs, bir şirketin varlıklarının, borçlarının tamamını karşılayamayacak kadar azaldığının mahkeme kararıyla tesbit edilmesi demek.
Ya da iflâs, bir şirketin borçlarının, varlıklarıyla ödenemeyecek kadar artması ve bunun mahkeme kararıyla tesbit edilmesi demek. 
Bir şirketin kendi ortaklarından kuruluşta aldığı kuruluş sermayesi ya da sonradan sermaye artışında aldığı sermaye payı şirketin öz varlığını gösterebilir. Ancak bu rakam asla şirketin ortaklara borcu değildir. 
Kuruluştan itibaren her yıl fiilen zararla azalan ve kârla artan bu sermaye rakamı, borcu ödemekte kullanılacak asıl kaynaktır. 
Katılım bankalarının öz sermayesi borçlarla azalsa dahi tümüyle bitmez. 
Katılım bankalarının yabancı kaynaklarına gelince: Kâra ve zarara ortaklık şartıyla kendi müşterilerinden topladıkları paralar aynen iade borcunun konusu değildir. 
Katılma hesaplarında biriken para, aynı vade ve döviz türündekilerle birleşerek bir havuz oluşturur ve katılım bankası tarafından çeşitli kredi usûlleriyle işletilir. 
Bir kredi kârla sonuçlanırsa havuza kâr gelir. Zararla sonuçlanırsa da havuz bu ölçüde zarar etmiş olur. 
Havuz kendi dönemini kârla kapatırsa banka hesap sahibine anapara ile birlikte kâr dağıtır. Ki, risk iyi ölçülür ve küçük parçalara dağıtılırsa riskin dağıtılması ilkesi ya da bütün yumurtaları aynı sepete koymama prensibi sebebiyle genellikle kâr dağıtır. 
Banka dönemi zararla kapatırsa dönem sonunda hesap sahibinin anaparasının bir kısmı eksilmiş olur. Zaten işlemi helal yapan da budur. Yani –Allah’ın emrinden ve illet meselelerinin anlaşılmasından sonra- kâr kadar zarar riskinin de varlığıdır işlemi caiz yapan. 
Katılım bankalarının niçin iflâs edemeyeceği sanıyoruz anlaşılmış oldu. 
Edemezler. Zira katılım bankaları geleceğe etkili olarak sabit faiz vaat edemediklerinden hesap sahiplerine borçları da değişkendir. Ne kadar kâr elde ediyorlarsa hesap sahiplerine de o kadar borçlu olurlar. Zarar borçlarını azaltır. Kâr da borçlarını artırır. 
O halde katılım bankaları için eksi bakiye söz konusu olamaz. 
Nitekim 1999-2000 krizinden sonra “batan” İhlas Finans Kurumundan alacaklı olanlara “şirketin bu borcu karşılayacak malı yok” dendi. Ama olsa dahi ödeyemeyebilirdi. 
Yönetim yetkisini kullananlar hata ya da hile yapmışlarsa ayrı mesele. Ama hata yoksa şirketin zararından ve iflasından yöneticiler sorumlu tutulamaz. Ortakların da sorumluluğu yok. Zira borç şirketin borcudur.  
O halde, özetle söyleyecek olursak, katım bankalarının borçları varlıklarını ve alacaklarını geçemeyeceğinden sabit faiz vaat etmedikçe –ki kanunen yasaktır ve suçtur- bu kurumlar iflâs edemezler. (Batırırlarsa o ayrı mesele). 
Nasıl? Battı zaten deyip el koyarak. Yönetimi uygun kişilere devrederek. Bu halde dahi katılım bankası için iflâs kararı verilmez, olsa olsa şirket el değiştirir veya kapanır. 
Zira, alacaklı borçlu banka yönetimine güvenmiş ve “benim paramı al sen çalıştır” demiş, sonucuna da katlanacak. Devleti yardıma çağırmayacak. Bütün bunları anlayınca mesele de netleşiyor, değil mi?