İddialılar belki, ama acemiler de. 

Zira kulübün adı gibi armasında da hiç olmayacak bir şey var: Cumhurbaşkanlığı forsu. 

Kulübün adı, her nasıl oluyorsa hem Türkiye Futbol Federasyonu’nun ve hem de Ankara Amatör Spor Kulüpleri Federasyonu’nun web sayfalarında yayınlanıyor. 

Belli ki isim gasbı nevinden bir lüzumsuzluk ve işgüzârlık var. Birileri tarafından hemen durum düzeltiliyor. Nereden anlıyoruz? Bu iki resmî web sayfası kendi yayınlarını kaldırıyor, oradan. Sadece oradan…

Ama bu arada Türkiye’nin basın hürriyetinde geldiği iştah açıcı seviyeyi gösteren ilginç bir şey daha oluyor: 

Bu kulübün kurulduğunu haber olarak veren Sabah, Hürriyet, Yeni Akit gibi gazete haber siteleri kulübün hikâyesinin geri kalan kısmını ve bilhassa bu küçük işgüzârlığın kim tarafından nasıl düzeltildiğini, sorumlularına ne olduğunu… Haber yapabilirdi ve hatta yapmalıydı değil mi? 

Yapmıyorlar. Değil, yapamıyorlar. Daha da önemlisi önceki yayınlarını da sitelerinden kaldırıyorlar. Üstelik hiçbir açıklama yapmadan. Bu hikâyenin baş kısmı basılı gazete arşivlerinde kalacak elbette, ama web sayfalarında ne başı, ne sonu, hiçbir yeri yok! Halbuki ortada haber değeri oldukça yüksek bir suiistimal hikâyesi var. 

Neden haber yok? Basın çok özgür de ondan!

O zaman biz nereden haberdar olduk? Sosyal medyadan!

Şimdi gelelim konuya…

Başlıkta bahsettiğimiz orta direk, türküdeki orta direk değil. Bel vermiyor, ses veriyor.

Bu orta direk 1980’lerde Özal’ın dilinden dökülen orta direk de değil. İnlemiyor, ses veriyor.  

Bu orta direk demokrasinin ve hür tefekkürün direği. 

Anlatalım:

Siyasî tutum açısından insanlar üç gruba ayırılabilir:

1. Etkileyenler (Yayanlar): Yazıp söyledikleriyle başkalarının siyasî tutumları üzerinde etki edenler.

2. Etkilenenler (Sazanlar): Başkalarının yazı ve sözlerini araştırıp tahkik etmeksizin körü körüne benimseyerek siyasî tutum belirleyenler. 

3. Bilgilenenler (Siyasî orta direk): Siyasî tutumlarının yönü ve dozu hakkında karar verirken olabildiğince geniş bir bilgi kaynağını kullanan ve araştırarak kendi öznel tercihlerini yapabilenler.

Bu üç grubun toplum içindeki ortalama varlığı yönünden dünya üzerindeki demokrasiler de üç gruba ayırılabilir:

1. Güçlü demokrasiler: Demokrasisi gelişmiş ülkelerde “yayan”ların oranı yüksektir. Ama “sazan”ların oranı çok düşüktür. 

2. Zayıf demokrasiler: Emekleyen demokrasilerde “yayan”ların oranı düşüktür, ama “sazan”ların oranı çok yüksektir. 

3. Gelişmekte olan demokrasiler: Yazıp söyleyerek etkileyenlerin oranı düşüktür, ama etkilenenlerin oranı da düşüktür. Bilgilenenlerin oranı ise yüksektir. 

Günümüzde kitle iletişim araçları denilen yazılı ve sesli-görüntülü basın araçları hipnotizmaya varan etkileme işini bir yere kadar başarıyor. 

Ama artık sosyal medya var. Layklamak, tıklamak tirajdır ve tirajı belirleyen matbaa kimsenin “tekelinde” değil. İsteyen herkesin tek parmağında…

Üstelik geleneksel medya siyasette uzun vadede kazandırmıyor, kaybettiriyor. 

AKP, 2002’de iktidara gelirken “medya”sı yoktu. 

Şimdi AKP’nin arkasında bir medya ve “yayın” gücü var. Hatta muhalif medyayı yok etmeye yeltenecek kadar vahşi bazı “yayın”lar var. Ama AKP yine de korkuyor. Hatta her zamankinden daha çok korkuyor. Ve daha da korkacak. 

Zira o da biliyor ki muhalefetin bizzat kendisi medyadır. 

Medya ortamdır. Ortalamadır ve orta direktir. Yayın da sazan da aynı gölün balığıdır.

Sıradan bir habere “yayın yasağı” koyanlar, bilerek veya bilmeyerek, “sazan yasağı” da koymuş oluyorlar. Haberleri yok!

Aksini düşünen, basın hürriyeti yönünden 1980’in ve bugünün İran’ına baksın yeter.