Film, mazide kaldığını sandığımız bir devlet tipini anlatıyor. Hangi tür müzikten hoşlanacağımızı devletin tesbit ettiği tek parti/hakim parti günlerini çok başarılı biçimde hicvediyor.

Hatırlayalım. O günlerde, devlet, sadece neyi dinleyeceğimizi değil, kimi sevip kimden nefret etmemiz gerektiğini de en net ve en ağır biçimiyle emrederdi.

İnsaniyete de İslâmiyet’e de zıt olan bu “emredici devlet” modeli, biçim değiştirerek ve listesine yeni isimler ilâve edilerek halen de devam ediyor mu?

Bizce evet. Kısmen değişse de maalesef evet.

Devlet hayli zamandır şarkımıza-türkümüze pek karışmıyordu. Ama şartlar olağandışı hale geldi ve işler değişti.

Dün moda olan bazı ilâhiler bu gün yasak. Hem de sadece devlet radyolarında değil, özel radyo ve televizyonlarda bile. Diyanet Radyoya istek yapın ne demek istediğimizi anlarsınız.

Devlet, eskiden sadece tek adamı sevmeyi emrederdi.

Onu sevmeyen (ya da daha doğru ifadesiyle seviyormuş gibi yapmayan) devletten ihale de alamazdı, statü de.

O tek adamın kanunları hâlâ yürürlükte. Anayasa’dan 5816’ya kadar. Uygulaması tavsadı, ama bu durum geçici de olabilir. Zira kanunlar kullanışlı.

Şimdi devlet çarkı başka sevgi ve nefret esaslarıyla dönüyor.

Üstelik bu kere iş galiba bir adım ileri gidecek.

Devlet, Diyanet İşleri Başkanlığı eliyle, “bunu sev, şundan da nefret et, aksi halde imanın şüphede” diyecek.

Önceden, bu “zoraki sevgi” işi, laik bir tarzdaydı. Zorlayan, cebreden, zulmeden taraf, zaten kendi ahiretini düşünmüyordu. Uymayanın ise dünyası zarar görüyordu.

Korkuyoruz bu sefer bu iş dinî kisve ile yapılacak. Dolayısıyla emre uyanın da uymayanın da milleti zorlayanın da ahireti zarar görecek.

Oysa, bir dine ya da mezhebe mensubiyet devlet katlarında torpil sebebi olmamalı.

Birini “yeterince aşırı” sevmemek ya da bir kişiden nefret etmemek devlet katlarında negatif ayrımcılık sebebi olmamalı.

Aksi halde tek parti dönemine geri dönmüş oluruz. Bu bir irticadır. Hakikî irtica budur.

Bu hem de zulümdür. Adalet şaşarsa beşer şaşar.