Bazı dâvâ arkadaşları “Babanızdan kalan o çil çil altınlar, o yeşil yeşil banknotlar, o binalar… var ya, siz de biliyorsunuz ki onlar aslında onun şahsî malı değil, bizim ortak malımız, biz onu kendisine emanet etmiştik, şimdi şeklen size kaldı, ama aslında bize ait, verin onu bizlere” der mi? 

Buna karşılık, o evlâtları önceden kafalamış olan bazı dâvâ arkadaşları, “Aman evlâdım onlar liderimiz olan babanıza ve dâvâmıza ihanet etmişlerdi, bu serveti onlara verirsek ihanetlerini devam ettirirler, bu servet sizin elinizde kalsın ve hep beraber dâvâmıza hizmet edelim” der mi?

Hatta başka bazı dâvâ arkadaşları da başka bazı evlâtların koluna girip, “Beraber yürüyelim biz bu yollarda” der mi?

Bunların olduğunu ve olabileceğini biliyoruz. 

Peki, neden oluyor? 

Yakın tarihimizin vefat etmiş liderlerinden Erbakan ve Türkeş için geçerli olmuş olan, ama Özal, Demirel ve Ecevit için söz konusu bile olmayan bu durum, hem bu liderler ve liderlikleri hakkında hem de hayattaki “lider”ler hakkında bilgi veriyor. 

Konu bir yönüyle kayıt dışı ekonomi ile ilgili.

Bir yönüyle de siyasetin kayıt dışı finansmanı ile ilgili.

Bir yönden mecburiyetten kaynaklanıyor. 

Zira yakın mazide antidemokratik yollarla devleti ele geçirenler, ihtilâlle veya AYM eliyle parti kapatma ve malvarlığını devletleştirme yolunu seçmiş. 

Partisinin mallarının devletleştirilmesinden korkan liderler de muhasebe hileleriyle parti parasını harcamış gibi yapıp biriktiriyor ve şahsî malı olarak gösteriyor. 

Ölünce de “emval” üzerinden kavga başlıyor.  

Çare nedir? 

Tam demokrasi. 

Liderin ve partisinin demokratlığının göstergelerinden biri de bu olsa gerektir. 

Bu yüzden diyoruz ki siyasetin finansmanının kayıt dışına çıkması çok tehlikeli. 

Devlet denetimdir, siyasî harcamaların denetlenmesi şarttır. 

Hem de seçimlerin bağımsız yargı nezaretinde yürütülmesi gerektiği kadar açık bir gereklilik.