Bu “isimler ve resimler” meselesine, aslında “manalar ve lâfızlar” hakkında olduğundan, oldumolası takmışlığımız vardır.  

Türkiye Büyük Millet Meclisi de bu takıntımızdan nasibini hep almıştır. Ama kabahat bizde değil. Bizi tahrik edenlerde.

Bu Yüce Meclisin adı, 1920’de açıldığında TBMM değildi, malûm. Zira 1920’de henüz buralara bizimkiler Türkiye demiyordu. Batılılar Türkiya (Turchia) diyordu. 

1922 sonlarında, Büyük Millet Meclisi’nin adına, Meclisteki uzun ve anlamlı tartışmalardan sonra, bir biçimde ve bir maslahata binaen “Türkiye” de eklendi ve adı netleşti. 

Yani, 23 Nisan 1920’de açılan Meclisin adı TBMM değildi. Sonradan bu isim kullanılmaya başlandı ve fakat bir süre sonra, bir sebeple, sanki baştan beri adı buymuş gibi yapıldı. Yani millet yanıltıldı. (O yüzden, şimdi, bunları yazdık ve zihin konforunuzu bozduk diye belki de bize kızıyorsunuz.) 

Ama asıl büyük yanıltmaca daha sonraları yapıldı: 

Meselâ bilhassa 1925’ten sonra, 1950’ye kadar, kapısında TBMM yazan Meclis aslında TPDM (Tek Partili Devlet Meclisi) idi.

Zira, devlet “yetke”sini (kuvvetini) bir şekilde elde etmiş olan mütegallibe, “çoktan seçmeli seçim”i kaldırdı. “Tekten seçmeli!” seçimlerde millet tek listeyi onaylamaya mecbur bırakıldı. 

Dayatmayı reddedenler sandığa gitmedi. 

Gidenler, mecburi istikamet CHP’ye oy verdi, ama karşılığında Ankara treninde “birinci mevki” yer aldı.  

Zira mütegallibe, Meclisi, “milletin temsilcileri”nden değil, “CHP genel başkanının beğendikleri”nden oluşturmaya yönelmişti. Önemli oranda başarılı da oldular. 

Ve 1950’den itibaren, önce Demokrat Parti ve ardından da onu halefleri, “Yeter, Söz Milletin!” diyerek Meclisi hem namına ve hem de şanına uygun hale getirmeye yöneldi. Biraz başardı da…

Ama yeni yanıltmacalarla tarih deviniyor!

Şimdilerde, birileri, bile-bilmeye, Meclisin manasını ve dolayısıyla adını yeniden değiştirmeye çalışıyor. 

İşte tablo:

Üç gün önce Meclisin “başkanı”, odasına herkesi çağırıyor, ama her nasılsa ana muhalefet partisinin başkanını dâvet etmeyi unutuyor. 

Meclisin başkanının koltuğuna –aslında hakkı da yokken- oturan iktidar partisi genel başkanı da, Meclisin açılış oturumuna katılmayı protesto eden başka bir partinin “millet”vekillerini, “zaten onların yeri burası değil, Kandil” diyerek topa tutuyor ve “Toptan” dışarı bırakıyor. 

Dudaklarını büzüşüne bakılırsa yavru muhalefet-anaiktidar partisinin Devletlû başkanı da neredeyse “bu Meclisin adı Büyük Türk Devlet Meclisi’dir” diyecek.  

Bu bilinçli hatalarla o Büyük Meclis küçültülüyor, daraltılıyor, kısırlaştırılıyor. 

Ve… “Milletin Devlete dönüştüğü yer” olması gereken o Meclis, milletin ancak bir kısmının ve ancak kısık sesle temsil edildiği bir “Devlet Meclisi”ne dönüşüyor. 

(Milletin meclisinde kısık sesle ve şifreli söylenen harfler, genellikle, FB-EY-L-TO-C-ÖK kısaltmalarından oluşuyor! 

Sadece son kelimeler çok net anlaşılıyor:  “Bu … teraneleri bizi bitirecek, milletin içine çıkamıyoruz yahu!” şeklinde!)

Meclisin adı halen de TBMM. Ama o Meclis, “OHAL’in BUHAL olup olmayacağına” karar veremiyor. Bırakınız kararı, konuşamıyor bile. 

O zaman birileri çıkar da bu Meclisin TBMM olan kısa adını “Türkiye Büçük Mevlet Meclisi” diye okursa kimse kızmasın. 

Biz Meclisimizi istiyoruz. Türkiye Büyük Millet Meclisini. 

Yeter artık. Biz TKDM istemiyoruz!