“Sorucu olan bilici olur” özlü sözü de bir hakikati gösteriyor. Sormak lâzım. 
Günümüzde danışma “işi” hayli ilerlemiş. 
Hayatının belli bir bölümünü özel bir rehber eşliğinde geçirmesi gerektiği kanaatine varan insanların sayısı hayli fazlalaşmış.
Bu da güzel ve aslında kısmen maziden de bildiğimiz işler. 
Meselâ günümüzde pek kalmadı, ama sağdıçın düğün sürecindeki vazifesi bir tür danışmanlık idi.  
Meselâ yeni evli bayanların hamilelikte ve emzirme dönemindeki tecrübeli sırdaşları bu tür bir vazife yapıyorlardı. 
Abilik-kardeşlik bile bir tür danışmanlık.
Bu işler acaba hatır için ve Allah için mi yapılmalı yoksa para karşılığı ve bir meslek olarak mı? 
Para karşılığı arkadaşlık yapanlar gittikçe artıyor. Calib-i dikkattir, dindarlar arasında da artıyor. 
Kendilerine “yaşam koçu” diyorlar, “hayat gurusu” diyorlar. 
Düğün için “gelin koçu”, “damat koçu” oluyorlar. 
Hastalık ve cenaze süreci için bile “koç” olanlar var. Kendilerini “psikolojik destek koçu” diye tarif ediyorlar. 
Bu işi bir meslek (profession) olarak yapan ve karşılığında bir ücret alan kişilerin sayısı günden güne artıyor. 
Elhasıl, bir “koç furyası” gidiyor. 
Kanaatimizce yanlış bir gidiş. Zira bazı işler vardır ki para ile ilişkili birer “meslek” olunca mânâsı değişir, ihlâsı kaçar, tadı bozulur.  
Hukuk müşaviri, malî müşavir, sosyal danışman, psikolojik danışman gibi bazı danışmanların bir akademik uzmanlık sahibi olduğunu ve para mukabili bir meslek icra ettiğini biliyoruz. 
Oysa koçluk mesleğinin (!) eğitimi ve diploması yok. Ehliyeti tesbit hayli zor. Paralı olanı da ihlâssızlık riski ihtiva ediyor.
“Ben koçum” demekle koç olunmaz. 
Olsa olsa toklu (!) olunur. 
Koç olmak isteyen önce kendi koçunu doğru tesbit etmeli. 
Bilhassa dindarlara soralım: Rehberi Sünnet-i Seniyye olmayanın paralı koçluğu ne işinize yarar?