Rüya’dan gerçeklere dönelim. Gerçeklere döndüğümüzde şu sorular karşımıza çıkar.
Kahramanmaraş neden bir Afşin Ashab-ı Kehf’i inanç turizmi açısından bir cazibe, bir marka haline getiremez? Kahramanmaraş neden bir Elbistan acı sularını, Zeytun Kaplıcalarını bir marka ve cazibe merkezi haline getiremez? Kahramanmaraş neden tabiat ve orman varlığını bir marka ve cazibe merkezi haline getiremez? Kahramanmaraş neden şiir, edebiyat dünyasının zenginliğini bir marka ve cazibe merkezi haline getiremez? Kahramanmaraş neden dondurmasını, tarhanasını, biberini, fıstık ezmesini, cevizini ve diğer yiyeceklerini bir marka ve cazibe merkezi haline getiremez?
Bu soruların tek bir cevabı var. O da, “büyük düşünememek.”
Peki, cevabı bu da, sorunun çözümü nedir? Yani, büyük düşünmek nasıl olur? Nasıl büyük düşüneceğiz de, Kahramanmaraş’ın çevre, kültür, tarım, sanayî, tarihî ve tabiî değerleri açısından, bir Ankara Beypazarı, bir Ankara Kızılcahamam, bir Şanlıurfa Balıklıgöl, bir Trabzon Uzungöl, bir Trabzon Sümela, bir Artvin ve Rize Yaylalarının turizm potansiyelini yakalayacağız ya da bu potansiyeli aşacağız?
Su dersen su var, tarih dersen tarih var, yayla dersen yayla var, orman dersen orman var, yiyecek-içecek dersen yiyecek-içecek var, Kahramanmaraş’ta maşallah var oğlu var, ancak nedense, bir türlü marka olamıyoruz. Değerlerimizi ve turizm potansiyelimizi tanıtamıyoruz.
Bunun tek sebebi “büyük düşünmek” yok. Büyük düşünmek için de “büyük düşünecek zihin ve fikir yapısında sahip insanlarımız işbaşında olmalıdır.”
Kahramanmaraş büyük şehir oldu, inşallah belediye yönetiminde büyük düşünceye, büyük fikre sahip insanlara yer verilir de “Kahramanmaraş büyük düşünür. Kahramanmaraş için dileğim budur.”
Serde şairlik var. Sözü şiirle noktalayalım:
“Büyük düşün Kahramanmaraş,
büyük düşün,
Büyük düşün ki,
her zaman gülsün güzel yüzün.
Büyük düşün güzeller güzeli
Kahramanmaraş,
Büyük düşünerek,
her engeli, her zorluğu aş.”