Kırmızı ateş manasındaki Sakar “Şiddetli bir ısı ile yakıp kavurmak” anlamındaki sakr kökünden gelir.
Dört âyette “Cehennem” kelimesi yerine kullanılmıştır. Bunlardan Müddessir Sûresi’nin 28 ve 29. âyetlerinde “yaktığı şeyi tüketircesine tahrip etmekle birlikte sönmeyip yakmaya devam eden ve insanın derisini kavuran” şeklinde nitelendirilmiştir.
Kur’ân-ı Kerîm’in “vildanun muhalledun” (Cennet çocukları) âyetine en fazla mazhar olan zamanlardan birisi de ahirzamandır şüphesiz. İçerisinde zerre miktar kötülük bulunmayan-bulunamayan çocuklar.. Cennet çocukları. Ama insan büyüdükçe, yani çocukluğunu sözde “büyüklüğe” tebdil edince Cennete lâyık olan insaniyetini de Cehenneme ehil hale getiriyor maalesef. Kendisini “Şüphesiz insan çok zalimdir, çok cahildir” âyetine lâyık hale getiriyor. Halbuki bir âyette de insan “Ahseni takvim” olarak vasıflandırılmıştır. Nedendir bilinmez, o kendisini “esfel-i sâfilin”e yuvarlamaktan haz duyuyor sanki...
İnsan, ateş misali... Isıt, nurlandır ve faydalı ol diye yaratılmış. Ama o yakmayı, etrafı duman ve kül etmeyi marifet biliyor. Feyasubhanallah!
Hiç o nazarla baktınız mı bilemiyorum, ama ben ne zaman vefat etmiş bir çocuk görsem hiç ürkmem. Halbu ki insanda fıtrî olarak ölüden ürkmek vardır. Yani ne bileyim soğuk gelir ölü. Hatta bu durum Hadis-i Şerif ile de sabittir “Lezzetleri tahrip edip acılaştıran ölümü çok zikrediniz”. Ama çocuklarınki öyle değil. Öylesine masum ve temizler ki... Ölüm gibi soğuk bir hal bile onlardaki sıcacık şirinliği almıyor o bedenlerden. Çünkü Cennetle müjdelenmişlerin her hali sıcak, her hali lâtiftir. Ama çocukların vefatı da hadisten hissesini çokca alıyor. Zira, lezzetleri acılaştıran ölümün en acı hali her halde çocukların vefatıdır... Rabbim evlâtlarımıza uzun ömürler ihsan eylesin ve hiçbirimize evlât acısını tattırmasın. Çünkü o acı tat ancak ve ancak ahirette tekrar kavuşunca gider gönül damağından. Hep ekşi ve kekremsi ve tatsız haliyle duruverir valideynin yüreklerinde.
Geçtiğimiz günlerde yaşanan elim hadisede İdlib’deki yavruları hunharca ve gaddarca öldüren zalimleri ve ta Adem’den (as) Kıyamete kadarki süre zarfında masumları ve çocukları katleden canileri, bahusus ahirzamanın zalimlerini bekleyen birşey var. Öfkesinden kudurmuş birşey... Bir emr-i İlâhiyi bekleyen birşey... ”Yaktığı şeyi tüketircesine tahrip etmekle birlikte sönmeyip yakmaya devam eden ve insanın derisini kavuran” birşey.. Ve bundan haz alan birşey.
Heyhat! Ey zalimler SAKAR sizi bekler! Son söz: “Zalimler için yaşasın Cehennem! Zalimler için yaşasın Sakar!”