“Kâinat içinde en acip, en zengin, en garip, en şirin, en cami, en bedî hakikat rızıktadır.” Çünkü Cenâb-ı Hak insana öyle bir tat alma hissi vermiş ki envai çeşit lezzetleri ayırt eder, herbirisinden ayrı ayrı tatlar alır. Sadece bir çeşit lezzeti bile ayrı ayrı lezzetlerle alır, ayırt eder. Demek böyle envai çeşit lezzetleri yaratan Allah, yarattığı herbir lezzeti tatmamız ve ayırt edip hepsinden ayrı ayrı lezzetlenmemizi istiyor. Onun için de kuvve-i zaikayı halk etmiş. Nasıl ki duâdan hakikî murat netice değil, duâ etmek zamanının geldiğinin habercisidir. Yağmursuzluk yağmur duâsının vaktini bildirir. Yoksa o duânın asıl gayesi yağmurun gelmesi değildir. İşte aynen böyle de insan ve hayvanatın aldığı milyonlarla lezzetten murat lezzetin kendisi değil şükrün vaktinin habercisidir. Cenâb-ı Hak öyle merhametli ve şefkatlidir ki ekseriyetle şükrün vaktini bize lezzetlerle tayin etmiştir. Yoksa bilinmelidir ki insanın başına gelen her hal şükrü netice verdirmelidir. Yani insan her hal üzerine şükür içinde olmalıdır. Çünkü öyle musîbetler vardır ki daha beterine kıyasen bir nevî musîbet değil lezzettir. Ve Cenâb-ı Hak kâinatı öyle bir sistemde halk etmiş ki mutlak surette tabiri caizse beterin beteri vardır. Yani her halin daha kötüsü mevcuttur. O halde her hal şükrü netice vermelidir.