İnsan gaflete düşüp nimetin hakikî mahiyetini inkâr ederse çok cihetlerle hasara uğrar. Evet, insan lezzetli bir nimeti yedikten sonra şükrederse yediği o fani leziz nimet bekaya tebdil eder ve ahirette yiyeceği baki bir Cennet meyvesi derecesine çıkar. Hem geçip giden o lezzet, o nimetteki iltifat-ı Rabbaniyi telâkki ettikçe beka bulur ve o leziz nimetten daha leziz bir ikram-ı Rabbani olur. Şükür vasıtasıyla o nimet bir nur olur ve ahiretini karanlıklardan kurtarır.

Evet sultanın ikram ettiği elmayı hayvan gibi yutup ardındaki iltifatı görmeyen ve kazuratından da elem çeken adam nerede o elmayı alıp sultanına teşekkür ve minnet edip o iltifattan aldığı lezzetle birlikte o leziz elmayı edeple ve keyifle yiyen bahtiyar adam nerede. Birinin ardında kazurattan ve lezzetin firakından kalan elem, diğerinin ardında o iltifat ve ikramdan kalan ebedî bir lezzet.. Evet, o iltifatı görmeyen adamın yediği elmanın ardında kazurat kaldığı gibi elmayı yerken aldığı geçici lezzetin “kendisi dahi kazurat olur. Elmas mahiyetindeki nimet, kömüre kalbolur. Çünkü, o gafile göre rızkın akıbeti, muvakkat bir lezzetten sonra fuzulâttır”1 

O halde nimetlerden alınan lezzetleri baki yapabilmek “şükür” ile olur. Zira fani olan bir lezzet, tadıldığı anda geçici bir keyif verse de, o keyif, onu kaybetmenin neticesindeki eleme nazaran hiç hükmündedir. Evet şükreden adam ile şükürsüz adamın arasındaki fark birinin bu fani hayatı kendisine esas maksat yapması diğerinin de fani hayatı terk etmeden baki hayata yönelmiş olmasıdır.

Dipnot: 1- 28. Mektup.

Hazırlayan: Akİf Arslan