Ardından, “Evet, içimizde bizim meslek ve meşrebimize uymayan bazı kardeşlerimiz var, onları biliyoruz. Bizi, gazetemizi tenkit ediyorlar, ama, birlikte ders yapıyoruz, onları nazara almıyoruz!” diye şiddetle ve ısrarla yanlışçıları müdafaa edip senâ etti.
Kendi düşüncelerimize göre cevap versek, nefsî, indî, hissî davranabilirdik. Olanca nezahet ve nezaketimizi korumaya çalışarak, kimi zaman alttan, kimi zaman üstten, kimi zaman yandan alarak Bediüzzaman’ın ortaya koyduğu dünya çapındaki şu ölçüleri nakletmeye gayret ettik. Şöyle ki:
“Sakın birbirinize tenkit kapısını açmayınız. Tenkit edilecek şeyler kardeşlerinizden hariç dairelerde çok var.”1
Benim, hariçte bulunan siyasetçileri, meslek ve meşrebimize uymayanları “tenkit etme” iznim ve yetkim var.
Ben bu izin ve yetkimi, “hakaret, tezyif, alay, rencide etmeden”, ve emr-i bilma’ruf, nehy-i an’il-münker” çerçevesinde kullandığım için kardeşim beni “siyaset hatırına” şiddetle ve hiddetle tenkit ediyor.
Oysa, Bediüzzaman onu dahildeki tenkitten ısrarla men ediyor:
 “En müthiş maraz ve musîbetimiz, cerbeze ve gurura istinad eden tenkittir. Tenkidi eğer insaf işletirse, hakikati rendeçler/parlatır. Eğer gurur istihdam etse, tahrip eder, parçalar.2
“Sakın! Dikkat ediniz, ihtilâf-ı meşrebinizden ve zayıf damarlarınızdan ve derd-i maişet zaruretinizden ehl-i dalâlet istifade edip, birbirinizi tenkit ettirmeye meydan vermeyiniz.3
“Bu hizmet-i Kur’ânîyede bulunan kardeşlerinizi tenkit etmemek ve onların üstünde faziletfüruşluk nev’inden gıpta damarını tahrik etmemek…”4
Ben mezun olduğum tenkit vazifemi ifaya çalışıyorum, o ise, men edildiği tenkidi yapıyor!
Allah insaf versin, başka ne diyebilirim ki!

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman Said Nursî, Barla Lâhikası, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 87.
2- Bediüzzaman, Hutbe-i Şamiye, s. 147.
3- Bediüzzaman, Kastamonu, s. 183.
4- Bediüzzaman, Lem’alar, 164-165.