Asabiyet/ırkçılık/milliyetçilik fertten millete çıkan, tehlikeli ve şeytanî bir damardır. Halbuki, Allah’ın Elçisi (asm), “Irkçılığa çağıranlar bizden değildir, ırkçılık için savaşanlar bizden değildir, ırkçılık için ölenler de bizden değildir”1 buyurur. Başka bir hadis-i şerîfte de, ırkçılığı zulüm ve haksızlıkta milletine yardım etme diye tarif eder.2 İnsanların kabîle, millet ve taifelere ayrılmasının temel sebebi, tanışmak ve yardımlaşmak olduğu beyan edilir.  

Menfî milliyet, yani asabiyet damarı, diğer adıyla ırkçılık, felsefenin gayr-ı meşrû çocuğudur.

“Milletin selâmeti için her şey fedâ edilir” şeklindeki zâlimce prensip, ırkçılığın yadigârıdır. “Devletin bekàsı için de her şey, hatta halkın hakları da fedâ edilir” prensibi de böyledir. Irkçılık “ene” ağacının acı meyvesidir.

Sosyal hayatın ihtiyacından doğan müsbet milliyete gelince, onun ruhunu İslâm, aklını ise Kur’ân ve îman teşkil eder. Din, milliyetin hayatı ve ruhudur. Müsbet milliyet yardımlaşma ve dayanışmaya, adâlet ve insanlığa sebeptir. Bunu Resûlullah (asm) “Sizin en hayırlınız, sınırı aşıp günaha girmemek şartıyla milletini, aşîretini müdafaa edenlerinizdir”3 şeklinde ifade eder. 

Bu milliyet anlayışı İslâmiyete hizmetkâr ve kale olur, yerine geçmez. Müslümanlar, insanlara hiçbir zaman “ırk ve menfî milliyet” anlayışı ile yaklaşmazlar. Dolayısıyla sadece kendi dindaşlarını koruyup-gözetmemişler, kim olursa olsun hak sahibine hakkını vermeye çalışmışlardır. Bu, yabancıların dahi dikkatlerini çekecek önemdedir:  

“Türkler, zekâtlarını fakir komşularına verirler. Ve o da yoksa, önlerine gelen fukaraya verirler. Çünkü çok hayırseverler. Din ve mezhep ayırmaksızın, ister Müslüman, ister Hıristiyan, ister Yahûdî olsun, bütün muhtaçlara yardım ederler.”4 

Bugün ise, “güçlü” olan dindarlar, güçsüz kardeşlerini eziyor ve sömürüyor! Ne hazin bir hal! 

Dipnotlar: 

1- Ebû Dâvûd, Edep: 113. 

2- A.g.e. 

3- A.g.e. 

4- M. de Thevenot, Etat ad’un Voyau Levant, s. 95, baskı 1965.