Politikacılar 10 meslek grubu içinde en az güvenilen grup çıkarken, güvenmeyenlerin oranı yüzde 78, güvenenler yalnızca yüzde 17 olarak tesbit edildi.
Sosyo ekonomik statü azaldıkça politikacılara güven biraz artıyor.
Araştırmaya katılanların yüzde 62’si bankacılara, yüzde 63’ü gazetecilere, yüzde 65’i de iş adamlarına güvenmediklerini belirtiyor.
Bu tablo neyi gösteriyor: Dindarlar iktidarında dindarlara güven azaldı, çöküyoruz!
İşte “Siyasal İslâmcıların, AKP’nin” ülkeyi getirdiği nokta!
Bunlar yalnızca bizim iddiamız olsaydı, belki tereddüt ve şüpheyle bakabilirdiniz. Ama, dünya çapında yapılmış olan bir araştırmanın sonuçları…
O halde; lütfen hep birlikte Kelime-i Şahadet getirelim! Zira, batıyoruz!
Dindarlar iktidarında, dindar yöneticiler ve politikacılar en alt sırada!
Yani, adalet yok, yönetim yok, dindar yöneticilere güven yok!
“Siyasal İslâmcıların” bilerek veya bilmelerek, isteyerek veya istemeyerek yönetimde yaptığı bütün hatalar, kusurlar, hırsızlıklar, yolsuzluklar, baskılar, zulümler, rüşvetler dine ve dindarlara mal edildi! Bütün iyilikler ise kendilerine!
Müstebit rejim, yani, Kemalizm de dindarları kullanarak hegemonyasını sürdürdü.
İşte bunu keşfeden Bediüzzaman, “din adına ortaya çıkılmaması, ve dindarların yüzde 60-70 tam mütedeyyin (takvalı) olmadıktan sonra iktidara geçmeye çalışmaması”1 gerektiğini söylemişti.
Bir musîbet, bin nasihat, diyeceğiz ama, olan hakikî dindarlara oldu, dine oldu, İslâma fevc fevc yönelen ve yönelecek insanlara oldu!
Bunun vebalini kim yüklenecek?
Dipnotlar: 1- Bediüzzaman Said Nursî, Emirdağ Lâhikâsı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 386.