Hz. Peygamber’in (asm) dünyada bütün ümmetinin salâvatlarını birden işitmesi, kıyamette bütün asfiya ile bir anda görüşmesi ve biri birisine mâni olmamasının sırrı, benliğinin nur ve nuraniyet kazanmasındandır.
Hatta evliyadan, ziyade nuranilik kazanan ve “abdâl” denilen bir kısmı, bir anda birçok yerde görülüyor, aynı zat ayrı ayrı çok işleri görüyormuş.
Cismaniyata, maddeye cam ve su gibi şeyler ayna olduğu gibi; ruhaniyata dahi hava ve esîr ve misal (görüntü) âlemi de ayna olur. Bazı mevcudatı ayna hükmünde ve şimşek ve hayal sür’atinde bir seyir (gözlem) ve seyahat suretine geçerler. O ruhanîler, hayal sür’atiyle o meraya-i nazifede, o menâzil-i lâtifede gezerler. Bir anda binler yerlere girerler.
İşte, riyazet ile maddeyi, nefsini geri plana iten, tefekkür, ibadet, zikir, tespih ve virt ile ulvî duygularını geliştirip nuranileşenler, bu yansıma kanunu gereğince şuurlu olarak metafizik âlemlere gidebilir, bir anda pek çok yere yansıyabilir, görünebilir ve o âlemin sakinleriyle görüşebilir.
Çünkü gayb/metafizik âlemler zaten uzaklarda değil, hemen yanıbaşımızdadır. Metafizik âlemle iç içe yaşarız. Ancak aramızda nefsî parazitler, duygusal engeller, perdeler vardır. Onları aştığımızda gayb âlemleriyle karşılaşırız.