Çünkü onlar da “tekvin / oluşsal şeriata, tabiatın tamamında geçerli olan İlâhî kanunlara” fiilen uymaktadır. Dolayısıyla küfür, tuğyan, zulüm ve inançsızlığın zirvelerinde olan bir kısım dehşetli insanlar da istidraç denen “harika” haller gösterebilir. Ki, istidraç bir anlamda, olumsuzluğun derecesinin artması, negatif gücün yükseltilmesidir. 

Yalnız istidraç ehlinin hedefi, nefsî arzularını, heva ve hevesini tatmin etmek, olağanüstü işleri hedeflemektir. Zatında çok âciz, zayıf bir varlık olduğu halde, İlâhî kanunlar çerçevesinde meydana gelen halleri nefsine mal eder. Bunlarda görülen harikalıklar ile bir kısım inkişaflar, nefsin tasfiyesi, kalp nurunun parlaması neticesinde meydana gelir ve bunların mahiyet itibarıyla kerametten farkı yoktur. 

Keramet de, istidraç da ısrarlı ve disiplinli bir çalışma sonucunda, tabiat kanunları ve şartları içinde insanların gösterdiği fevkalâde hal, hareket ve davranışlardır. Bediüzzaman, ihlâsın (içten gelen samimiyet, doğruluk, dürüstlük), şerde, kötülükte, yanlış yolda dahi olsa sonuçsuz kalmayacağını belirtir. Çünkü şerir/kötü insanlar da olağanüstü haller sergilerken, fıtrat kanunlarına müracaat ederler. Bu, tarlayı ekip çokça mahsül alan inançsız bir çiftçinin, Allah’ın tabiattaki tekvinî kanunlarına uymasına benzer. Metafizik âlemin tarlasını eken kim olursa olsun O’nun koyduğu “tekvinî / tabiat” kanunlarına uyuyor ve sonuç alıyor demektir. 

Evet, birtakım ilmî buluş ve keşifler de, safi, halis kalbin lisanıyla istenirse, inancı ne olursa olsun ona hibe edilir. Çünkü aynı zamanda Allah’ın kevnî (olgusal, tabiat) kanunlarına riayet etmiştir. Zaten insanlığın teknik, ilmî keşif buluşlarının büyük bir kısmı, medeniyetin “teknoloji harikaları” dedikleri şeyler ve keşfiyatına iftihara sebep zannettikleri emirler işler, manevî bir duâ ve halis bir kabiliyet diliyle istenilmesidir. Dolayısıyla, isteyenlere verilmiştir. 

Zira “istemek” de bir kanundur. Cenâb-ı Hakk’ın, kim olursa olsun, samimî ve şiddetli bir arzuyla (istidat ve kabiliyet lisanıyla) isteyene istediğini vermesi, Mucîb / Vehhâb / Alîm / Vaî’d isim ve sıfatları ile sair İlâhî kanun ile vaadinin gereğidir.