Hata ederiz.

Bilerek veya bilmeyerek günah işleriz.

İstemeden ve bilmeden biribirimizi kırabiliriz, incitebiliriz.

Nefs-i emmare bu, her kötülüğü ister.

Bu insani özelliğimizdir. Zira, melek değiliz.

Rabb-i Rahimimizin üç Esma-i Hüsna’sı direkt, yüzlercesi endirekt bunu gerektiriyor:

O, “Settar”dır: Günah, hata ve kusurları örtendir.

O, “Gaffar, Gafur’dur: Mağfireti, bagışlaması çok olandır.

O, “Tevvab”tır: Tevbeleri kabul edendir.

Ayrıca, biz de Rabbimizin bu sıfatlarıyla ahlaklanmalıyız.

Kusurları örtmeli, hataları bağışlamalı, özürleri kabul etmeli değil miyiz?

Önce af dileyen, sonra af edici olmalı değil miyiz?

Ancak, hatayı, günahı bile bile işleyenlere, ısrar edenlere, kusurunu görmeyenlere, görmek istemeyenlere ne yapmalıyız?

Yine de, affedici, özürleri kabul edici olmanın yanında, Lokman Suresi’nin 17. Ayetine göre de kesinlikle farz kılınan “emr-i bilma’ruf, nehy-i an’il-münker” vazifemizi yerine getirmeliyiz.

Hadisin diliyle, “Bir kötülüğü, el, dil ile düzeltmeli veya kalben buğz etmeli.”

İşte, şahsına karşı yapılan en dehşetli zulüm ve işkenceleri affeden Bediüzzaman’ın, kusur, hata, özür ve af meselesinde takip etmemizi tavsiye ettiği süreç:

“Nefsini itham eden, kusurunu görür.

“Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder.

“İstiğfar eden, istiâze eder (Allah’a sığınır).

“İstiâze eden, şeytanın şerrinden kurtulur.

“Kusurunu görmemek, o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır.

“Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar. İtiraf etse, affa müstehak olur.”1

Dipnot: 1-Bediüzzaman Said Nursî, Lem’alar, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 91.