Daha 1208 haçlı seferleri sonucunda, Raymond de Lulle, Türkleri kılıçla yenmenin mümkün olmadığını, İslâm felsefesini, Arapça’yı öğrenerek onların arasına girerek, bu İslâmî gelişmeyi durdurmak zorunda olduklarını1 anlatır.

Bir çoğumuzun hatırlayacağı gibi, 1970’lerde, bilhassa Batı’da yüzlerce meşhur ilim, fikir ehli, san’at erbabı, hattâ politika ve idâreci, Kur’ân’ın şefkat sînesine koşuyordu. Meselâ bunlardan birisi Gabon Cumhurbaşkanı Pierre Bernard Bongu. İslâm’daki nizam ve müsâmahayı öğrendi ve 1973  yılında, Müslüman olduğunu açıkladı. Bu da, Afrika’daki İslâmî hareketin gelişmesine yeni bir hamle olmuştu.2 Bir diğeri, milyonların sevip hayran olduğu ve şöhretin zirvesinde bir san’atçı iken, dinleri araştırıp o yıllarda Müslüman olan bir zamanların ünlü Cat Stevens’’idir:

“Ya dinimi tercih edecektim, ya da kendisi de bir büyü gibi din haline getirilmiş olan müziği”3 diyerek, “hayatını-servetini” İslâm’a adadı, Yusuf İslam oldu. Yine o sıralarda İslâm’la müşerref olup ihtidâ kervanında yer alanlar arasında İspanyol Muhammed Del Pozo el-Endülüsî, Gembriç Üniversitesi öğretim üyesi İngiliz asıllı Abdülhakim (Timoty John Winter), Danimarkalı Oxford Üniversitesi öğretim üyesi Prof. Yahya Michot ve yüzlerce isim vardı.4

O tarihlerde radyo, gazete, televizyon ve sâir kitle iletişim vasıtalarının teknolojik bir sıçrama göstermesi, milletler ve dinler arası diyaloğu arttırdı. Diğer taraftan, papazların ve rûhânî reislerin riyasetleri ve tahakkümleri ve Avrupalıların onları körü körüne taklit etmeleri; İslâmiyetin inkişâfına olan engeli de, fikr-i hürriyet ve gerçeği araştırma meyli uyanmasıyla zeval bulmayı bulmuştu.5

Artık papazlar, Müslüman hatipleri, ilim adamlarını kiliselere çağırıp, insanların İslâmiyet hakkında bilgilenmesini istiyor veya kiliselerini, “Boş ve loş duracağına, hiç olmazsa ibâdet yapılsın!” diye Müslümanlara teslim ediyor veya kendi elleriyle câmiye çeviriyorlardı.

1970’lerden itibaren Batı’da, özellikle Hindistan’dan gelen dini akımların rağbet bulması ve Türkiye’de, özellikle 1980’li yıllardan itibaren bir ‘Batılılar Müslüman oluyor!’ fırtınası esmesi sosyal bilimciler ve ilâhiyatçılar, din değiştirme ve bilhassa İslâmiyete geçişleri, “psiko-sosyolojik tesirler ve ilâhi kaynak-insan temasına” bağlarlar ve üç ana sebep tesbit ederler:

*Strese karşı bir çözüm için, tabiatüstü güçlere dayanma ihtiyacını hissetmesi. Veya, strese sebep olan şartların önemini kaybetmesi için kendi referans grubunu değiştirmesi.

*Ailenin eğilimleri, okul eğitimi gibi uzun zaman sürecinde duyulan ihtiyaç.

*Kişinin başkalarının bakış açılarını kazanarak kendisinin tecrübe ettiği olayları farklı şekilde yorumlamasına yol açan diğer insanlarla olan ilişkisi ve onlardan etkilenmesi. Özellikle 1980’li yıllardan itibaren bir ‘Batılılar Müslüman oluyor!’ fırtınası estirilmesi. 6

Dipnotlar:

1- Prof. Dr. Abdurrahman Küçük, Türkiye’de Misyonerlik Faaliyetleri, s. 42.
2- Prof. Dr. Hakkı Dursun Yıldız vd., Doğuştan Günümüze Büyük İslâm Tarihi, c. 1, s. 431.
3- Zamansız Sözler, s. 243.
4- Vehbi Vakkasoğlu, İslâm’a Koşanlar, Yeni Asya Yay, s. 103-104
5- Tarihçe-i Hayatı, Yeni Asya Neşriyat, Alm., 1993, s. 34.
6- Dr. Ali Köse, Neden İslâm’ı Seçiyorlar?, (London Ün. Doktora tezi), Diyanet Vak. Yay., Ank., 1996., s. 2, 9.