Hiç şüphesiz, ebced / cifir hakikatini ve her şeyin doğrusunu Allah bilir.
Kâinatta tesadüf yoktur. Her varlık, hem kendi içinde hem de kâinattaki bütün diğer varlıklarla bir ölçü ve düzen içindedir.
Kur’ân, isim ve sıfatları sonsuz olan Kâinatın Sahibi’nin sözüdür, yani Kelâm-ı Ezeli’dir ve kâinatın yazılışıdır. Kâinat da Kur’ân’ın açılımıdır. Kur’ân pek çok mânâları ihtiva etmesi açısından mu’cîzedir. Her bir ilmin özünü ihtiva etmesi açısından da mu’cîzedir. Matematik / hesap / hendese açısından da mucîzedir...
Kur’ân okumak, anlaşılmak ve bu mânâların çıkarılması içindir. Onun açık anlamının yanında, “iç mânâ, derunî anlam, işarî hakikatler” de bulmak mümkündür. İşte söz konusu bu ebced yöntemiyle, Kur’ân’da geçen bazı âyetler incelendiğinde, bu âyetlerin anlamlarına uygun olarak birtakım tarihlere denk geldiğini görürüz. Meselâ Kamer Sûresi’nin 1’inci âyetinin meali, “Saat, kıyamet vakti yakınlaştı ve ay yarıldı.” şeklindedir. Burada ebced hesabıyla 1969 yılında aya çıkılacağına işaret vardır, denilebilir.
Bunun ebced hesabı şöyle:
(...) es-Saatü ve’n-şakke’l-kameru, kelimelerinden çıkarılmıştır.
Şöyle ki: Elif 1+lam 30+sin 60+ayn 70+te 400+vav 6+elif 1+nun 50+şın 300+kaf 100+elif 1+lam 30+kaf 100+mim 40+re 200=Toplam=Hicri: 1390, Miladi: 1969
Zaman zaman şöyle bir iddia da seslendirilir:
“Aya çıkıldıktan sonra işaret var, diyorsunuz!”
Burada şu kadarına işaret edelim:
Gökyüzünü insanlık ilk çağlardan beri gözlemlemektedir. Aya 1969’da çıkıldı. Bediüzzaman bu tarihten 40 yıl önce; “O Allah ki, Ondan başka ibadete lâyık hiçbir İlâh yoktur. En güzel isimler O’nundur, 246 âyetiyle İhlâs ve Nâs Sûreleri’ni tefsir ederken, aya çıkılacağını, ancak orada hayat bulunmadığını 39 yıl önce; gezegenlerin yedi bilindiği 1930’lu yıllarda da 12 gezegenin var olduğunu haber verir.