İneceğim sırada ilahiyattan sınıf arkadaşım, beraber Risale-i Nur derslerine gittiğimiz; uzun süredir görüşmediğimiz profesör bir arkadaşım gözüme ilişti. O da bana bakıyormuş; kucaklaştık… Kısa bir hal-hatır faslının ardından “Uzun zaman nerelerdesin!” sitemi anlamında ayrılmak istedim; beni tuttu ve şöyle dedi:

“Çalıştığım ilahiyat fakültesinden emekli oldum. Şia ve grupları üzerine beş-altı kitap yazdım. Bütün cemaatleri, grupları inceledim. Hiçbir cemaat, hiçbir ilahiyatçı, hiçbir hukukçu son birkaç senedir işlenen hukuki cinayetlere ses çıkarmıyor! Cansiperane mücadele veren bir cemaat var: Yeni Asya! Bunu bütün kalbimle ve samimiyetimle söylüyorum; taktir ve tebrik ediyorum.”

“Ne yapıyorsun, Nur derslerine katılıyor musun?”

“Evet, katıldığım bir ders grubu var.”

İşte, bunun üzerine rencide olur diye söyleyemediğimi şimdi diyorum: Aziz kardeşim, muhterem meslektaşım. Ve Yeni Asya’nın eski ve yeni muhibbi! Şu anda başka bir grubun derslerine katılıyorsun, Allah feyzini artırsın! Ve bu arada Yeni Asya’yı taktir ve tebrik ediyorsun! Niçin fikren, manen-maddeten Yeni Asya’ya da destek vermiyorsun? Ve ey bugünkü makamlarına erişmelerinde rahle-i tedrisinden geçtikleri Yeni Asya’nın katkı payı olanlar!

● İ’lay-ı kelimetullah’ı basın yoluyla da yapan,

● Risale-i Nur’un iman-Kur’ân hakikatleriyle Müslümanların imanına hizmet eden;

● İnsan hak ve hürriyetlerini ihyaya çalışan,

● Deccalizmin mahiyetini anlatıp tahribatlarına set çekmeye gayret eden,

● “Dessas ehl-i dünyanın tuzaklarını ortaya çıkarıp bozmaya çalışan;

● Müslümanları uyaran,

● İstibdata, zulme, haksızlığa, darbelere karşı tedbir almak için çırpınan;

● Doğru haber verip medya diliyle de mücadelede bir marka olan,

●Yeni Asya’ya niçin vefa borcunuzu ödeyip katkıda bulunmuyorsunuz? Sizi bundan alıkoyan nedir?