Anadan doğma körleri, alaca hastalığını tedavi eden ve ölüleri Allah’ın izniyle geçici olarak dirilten Hz. İsa’nın mucîzelerinin ortak mesajı şöyle okunur Bediüzzaman tarafından: 

 “Ey insan! Benim için dünyayı terk eden bir kuluma iki hediye verdim: Biri manevî dertlerin dermanı, diğeri de maddî dertlerin ilâcı... Ölmüş kalpler hidayet nuruyla diriliyor. Ölmüş gibi hastalar dahi onun nefesiyle ve ilâcıyla şifa buluyor. Sen de benim hikmet eczahanemde her derdine deva bulabilirsin.” “Hikmet eczahanesi tabiattır; bitkiler, ağaçlar, madenlerdir... Şu âyet günümüzdeki tıp ilminin ulaştığı merhalenin çok daha ilerisini insanlara hedef olarak gösteriyor.”1 

- Medeniyeti, nezaketi, nezaheti ve diyaloğu öğrettiler: İnsanlar bir arada yaşayacak ve maddî manevî alış veriş içinde bulunacak bir fıtratta, sosyal bir varlık olarak yaratılmışlardır. Potansiyel yetenek olarak verilen bu hasletlerin ortaya çıkmasını peygamberler sağlar. Ahlâk ve muaşeret kaidelerini öğretirler. 

Böylece ulvî duygularını yükseltmeyi, olumsuzlarını da yönlendirmeyi ders vererek insanlığa numune-i imtisal olurlar. Ki, Hz. Musa’ya (as), Firavun’la diyaloğa girmesi için şöyle ferman edildiği belirtilir:

 “Sen ve kardeşin birlikte âyetlerimi götürün. Beni anmayı ihmal etmeyin. 

 “Firavun’a gidin. Çünkü o, iyiden iyiye azdı!   “Ona yumuşak söz söyleyin. Belki o, aklını başına alır veya korkar. 

“Dediler ki: ‘Rabbimiz! Doğrusu biz, onun bize aşırı derecede kötü davranmasından yahut iyice azmasından endişe ediyoruz!’   “Buyurdu ki: ‘Korkmayın, çünkü Ben sizinle beraberim; işitir ve görürüm.  

“’Haydi, ona gidin de deyin ki: Biz senin Rabbinin elçileriyiz. İsrailoğullarını hemen bizimle birlikte gönder, onlara eziyet etme! Biz senin Rabbinden bir âyet getirdik. Kurtuluş, hidayete uyanlarındır. 

 “’Hakikaten bize vahyolundu ki, yalanlayan ve yüz çevirenlere azap edilecektir!’ 

 “Firavun: ‘Rabbiniz de kimmiş, ey Musa!’ dedi.   “O da: ‘Bizim Rabbimiz, her şeye hılkatini (varlık ve özelliğini) veren, sonra da doğru yolu gösterendir’ dedi.”2

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman, Sözler, 20. Söz, s. 229-242. 

2- Tâhâ Sûresi, 42-50.