Yıldızlar var, siyasetin burcunda,
Hayfa ki, bir kısmı kül oldu gitti!
Namaz, niyaz, zekat, hac, orucunda,
Yazık ki, fitneye kul oldu gitti!
Önce, “Mal da yalan”, nutku attılar,
Sonra “bir mala” bin emval kattılar,
Câh için izzeti ucuz sattılar,
Sevap ummanları çöl oldu gitti!
Güya dindar, nice putçu tanırım!
Her karşılaşmada ben utanırım,
Hakk’ı söylemezler, ona yanarım,
Tutulur dilleri, lâl oldu gitti!
Anlat, anlat yine, anlamaz oldu,
“Hizmet” lafı bile dinlemez oldu,
Hak için bir sefer inlemez oldu,
Yüzü kızarmadan al oldu gitti!
Yenir mi dünyada, behey arpacı;
Cennet köşklerinin altın kerpici?
Midende şaklıyor faiz kırbacı,
Feyiz bahçeleri çöl oldu gitti!
Cem’an abdest alıp, durduk namaza,
Bugüne dek geldik omuz omuza,
Hani eneyi atmıştık havuza,
Öz be öz ihvanlar el oldu gitti!
İhlas kulesinde başı dönenler,
Hayfaki baharı kışa dönenler,
Alem-i manası kuşa dönenler,
Gıybetle ameli kül oldu gitti!
Eski hizmetleri hasretle anar,
Dünya fani, nasıl malına kanar?
Attan iner, inat işleğe biner,
Köşeye atıldı, çul oldu gitti!
Haslar kendisini vermez nazara,
Şan ve şöhret için çıkmaz pazara,
Parasız ve cepsiz gider mezara,
Yalnız Hakk’a tapan kul oldu gitti!
Hakkı söyler hakperestler pervasız,
Hamiyetsiz olur arsız, kirvesiz,
ihanet nutuğu olmaz zırvasız,
Gümüş sözü, kıl-ü kal oldu gitti!
Siyasette şeref gider, söz gider,
Namaz gider, helal gider, öz gider,
Hizmet desen ona vakit az gider,
Yalan ucuz geldi, bol oldu gitti!
Hizmet aşkı, şevki ile dolanlar,
Tesanüdü ve ihlası bulanlar,
Bir kez ölse şayet, bin bir olanlar,
Akıbet doğruya yol oldu gitti!