Gıybet, alçak bir silâhtır!

Zira, arkadan yumruklamak, sopalamak veya taşlamak gibidir.

Gıybet edilen kişi, eğer o anda hazır olsa idi ve o sözlerden darılsaydı, onun adı gıybettir.

Aslında mü’min, mü’minin yüzüne karşı dahi kerih sözler söylememeli, onu üzmemeli. Arkadan ise hiç konuşmamalıdır.

Kur’ân’ın gıybeti, “Sizden biri, ölü kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı?”1 şeklindeki tanımıyla, gıybeti vahşilik, canavarlık olarak vasıflandırır.

 Evet, gıybeti, “ölü kardeşinin etini çiğnemek” şeklinde tarif etmesi çarpıcıdır. Zira, gıybet, gıybet edilenlerin manevî ve sosyal hayatlarını bitirmektir. Arkasından konuşulan adamın, itibarı, belki de hayatı yok edilmiştir! 

Şöyle ki: Adam onunla iş yapacak, yola çıkacaktır. Gıybet eden bu yolu keser!

Kişi, hayatî bir iş, bir ilâca, bir yardıma muhtaçtır. O da sendedir. Eğer birisi onu sana gıybet ettiyse, seni aleyhinde doldurmuştur! Gıybetin etkisiyle içinden, “Sen buna lâyık değilsin, sen şöyle, şöyle kötü bir adamsın!” der, yapmaz.

İşte, gıybetin sosyal hayat için zehir olmasının hikmetlerinden birisi budur.

Kimisi, “Ben onun hakkında konuşuyorum, ama, doğru söylüyorum!” diyor.

Bir de yalan söyle bari!

Doğru olarak arkadan çekiştirmeye, dedikoduya gıybet deniyor.

Söylenenler yalan ise, üç katlı günah: Hem yalan, hem iftira, hem gıybettir.

“Ateş odunu nasıl yer bitirirse, gıybet dahi salih amelleri yer, bitirir” denmiştir.

Dağlar gibi salih amellerimiz olsa, gıybete “salih amel” mi dayanır!

Kişiyi gıybet, bu kadar zararlı ve dehşetli ise, cemaati gıybet ne kadar zararlı ve dehşetlidir! 

Unutmayalım: Her sözün, her düşüncenin, her duygunun (sevgi, düşmanlık…), her hasletin (ihlâs, şefkatin…) yaydığı dalgalar vardır.

Bu olumlu-olumsuz sözler veya müsbet-menfi duâların, gıybetin yaydığı dalgalar, gider hedefini bulur ve geriye döner! Tıpkı, lastik topun duvara çarpıp geriye dönmesi gibi; gıybet, geriye döner edeni de vurur!

Yarın: Siyasîlerin ve kişilerin fikirlerini eleştirmek gıybet midir?

Dipnot: 1- Hucurât Sûresi, 49:12.