İman ve İslam dairesinden çıkarmak için her an bombardımanına tabi tutarlar. 

 Bu bombardımanların yıkımını önlememiz gerekir. 

 Diğer taraftan Kur’an, Hz. İbrahim (as) vasıtasıyla bize imanımızı bile sorgulama, araştırma, inceleme dersi verir:

 “Hani İbrahim, ‘Rabbim! Bana ölüleri nasıl dirilttiğini göster’ demişti. 

 “İnanmıyor musun?” deyince, 

 “Hayır (inandım) ancak kalbimin tatmin olması için” demişti. 

 “Öyleyse, dört kuş tut. Onları kendine alıştır. Sonra onları parçalayıp her bir parçasını bir dağın üzerine bırak. Sonra da onları çağır. Sana uçarak gelirler. Bil ki, şüphesiz Allah mutlak güç sahibidir, hüküm ve hikmet sahibidir.”1

 Kalbinin tatmin olması için peygambere bile deliller istediğine göre, hiç şüphesiz, bizim de aklımız, kalbimizin böyle yapmamız gerekir.

Midemize giren ekşimiş/kokuşmuş yiyecekleri ve yanlış ilaçları temizlediğimiz gibi; kafa ve gönlümüze giren yanlış/batıl fikirler, boş/kof/eskimiş/lime lime olmuş düşüncelerden de arındırmalıyız. 

“Akıl, gadap, şeheviye” gibi, sınırlandırılmamış temel duygu ve sair latifelerimizin, “ifrat ve tefriti” (aşırı uçları) ruh ve psikofizyolojik yapımızı etkileyerek her “an” iç alemimizde yıkımlara sebep olurlar.

Duygularımız zedelenir. 

Melekî, nefsî, hayvanî ve nebatî/bitkisel cephemiz de başkalaşır, hâlden hâle, tavırdan tavıra girer. 

Şüphe, şek ve vesveselerimiz bizi yaralar. Ruhumuz sıkılır, kararır, zihnimiz karışır, moralimiz bozulur. 

İşte, yakin denen kesin bilgi, ilim ve tefekkür ile şüphe ve vesveseleri yok eder; yaralarımızı sararız. 

İlim, tefekkür ve zikirde mesafa katettikçe şuurlanırız. Böylece tahkikî, gerçek imanı kazanarak maddi manevi tekâmülü/olgunlaşma yolunda ilerleriz.

Dipnot:

1-Bakara Suresi, 260.