“Benim boynumda veya koynumda bir akrep bulunduğunu biri söylese veya gösterse, ondan darılmak değil, belki memnun olmak lâzım gelir.”1 Ve, “Nur’un bize verdiği ders de, hakîkat-i ihlâs, ve terk-i enâniyet ve dâimâ kendini kusurlu bilmek ve hodfüruşluk etmemektir. Kendimizi değil, Risâle-i Nur’un şahs-ı mânevîsini ehl-i îmâna gösteriyoruz. Bizler, kusurumuzu görene ve bize bildirene-fakat hakîkat olmak şartıyla-minnettar oluyoruz, Allah râzı olsun deriz. Boynumuzda bir akrep bulunsa, ısırmadan atılsa, nasıl memnun oluıuz; kusurumuzu-fakat garaz ve inat olmamak şartıyla ve bid’alara ve dalâlete yardım etmemek kaydı ile-kabul edip minnettar oluyoruz.”2 

“Nasıl cevap vermeli?” sualine gelince; tenkit başkasına, ehl-i hizmete yapılmışsa, “İnsan, medeni-i bittab olduğundan ebnâ-yı cinsinin hukukunu muhafazaya ve hakkını onlar içinde aramaya mükellef...”3 olduğundan onların hukukunu korumaya mecburdur. Samimi, dürüst bir münekkide şu mealdeki ayetler de hatırlatılmalı: “Ey iman edenler! Allah, insanlar arasında adâletle hükmetmenizi emreder”, “Allah için hakkı ayakta tutan, adâletle şahitlik edenler olun.”4 emirlerine göre hareket etmeli. Bir yanlışlık varsa ikaz etmek; “Tahakkümle değil, belki lütufla"5 ıslahına çalışmak gerekir. İhlas Risalesi’nin (21. Sözün) İkinci Düsturu kesinlikle hatırlatılmalı: “Bu hizmet-i Kur’âniyede bulunan kardeşlerinizi tenkit etmemek ve onların üstünde faziletfuruşluk nev’inden gıpta damarını tahrik etmemektir. Çünkü nasıl insanın bir eli diğer eline rekabet etmez, bir gözü bir gözünü tenkit etmez, dili kulağına itiraz etmez, kalb ruhun ayıbını görmez. Belki birbirinin noksanını ikmal eder, kusurunu örter, ihtiyacına yardım eder, vazifesine muavenet eder. Yoksa o vücud-u insanın hayatı söner, ruhu kaçar, cismi de dağılır.”6 Bunun dışındaki yaklaşımlar kimden sudur ederse ikaz ve itiraz edilir. 

Dipnotlar: 

1-Mektubat, Enst./inter., s. 67.; 2-Emirdağ Lâhikası-I, s. 49.; 3-Münâzârât, s. 137.; 5-Nisâ Suresi, 58., Mâide Suresi, 8.; 5-Mektûbât, Enst./inter., s. 254.; 6-Lem’alar, s. 164.