Yeni Asya’nın bu yaz Van’da tertiplediği Bediüzzaman Mevlidi’ne itiraz etmediler. Zira, Doğu ve Güneydoğu’nun hassasiyeti sebebiyle ona ihtiyaçları vardı. Dinî, millî, mukaddes her şeyi siyasetlerine alet etmek işlerine geliyor çünkü.
İktidarı alenen destekleyen başka bir gruba, Bediüzzaman sempozyumu için müsaade edip, Haliç Kongre Merkezi’ni verdiler birkaç gün önce.
Halbuki iktidar, Bediüzzaman’ı dinlemeliydi:
“Biz Nur Talebeleri hem idareye, hem âsâyişe, hem vatan ve milletin saadetine çalışıyoruz. Karşımızdaki dinsiz anarşist ve millet ve vatan düşmanlarıdır. Hükûmet için bize ilişmek değil, tam himaye ve yardım etmek elzemdir.”1
Peki, Van Bediüzzaman Mevlidi’ne müsaade eden, Ankara Kocatepe Camii Bediüzzaman Mevlidi’ne niçin müsaade etmediler?
Ankara ülkenin tam ortası. İç Anadolu, Marmara, Trakya, Karadeniz, Akdeniz, Ege, Doğu ve Güneydoğu Ankara’ya akmanın hazırlıklarını yapıyordu.
Büyük bir buluşma olacaktı! Cemaat kaynaşacak, kenetleşecek, kucaklaşacaktı.
Dindarların savrulduğu, cemaatlerin sosyal faaliyetler yapmaktan korktuğu bu dönemde, Yeni Asya bütün cemaatlere, millete ümit, aşk ve şevk aşılayacaktı!
Dağa-taşa sindirilen korkuyu çoktan aştığını, onların da aşması gerektiği dersini, kal’en de, fiilen de, lisan-ı hal ile de verecekti.
Aşk ve şevkleri tazeleyecekti. Ama, ifsat komiteleri, dahildekileri harekete geçirdi; şöyle ki:
“Hariçteki cereyanlar Kur’ân lehinde ciddî çalışanları evhamlandırıyor, Nurcuların kuvve-i maneviyelerini kırmaya çalışıyor.
Ankara’da bu sırada nazarlar dünyaya ziyade çevrilmiş… Ve İslâmiyet ve Kur’ân aleyhinde, hariçteki cereyanlar elbette dahilde bazılarını bulmuşlar ki; Kur’ân lehinde cidden çalışanları uçurmak, kaçırmak, evham vermek gibi propagandalarla hakikî fedakâr olmayan veya dünya ile ve fazla dostlar ile alâkadar olanları evhamlandırıyorlar. Ve Nurcuların da kuvve-i maneviyelerini kırmaya çalışıyorlar.”2
Bunda da bir hayır vardır: “Mâbeynimizdeki münasebet ve uhuvvet inşaallah hâlis ve lillâh için olduğundan, zaman ve mekânla mukayyed olmaz. Bir şehir, bir vilâyet, bir memleket, belki küre-i arz, belki dünya, belki âlem-i vücut, iki hakikî dost için bir meclis hükmündedir. Böyle dostluk ve kardeşliğin firakı yok, hep visaldir. Fâni, mecazî, dünyevî dostluklar sahipleri, firakı düşünsün, bize ne?
“Allah’ın, kullarını sevk ettiği ve onlar için seçtiği her şeyde hayır vardır.”3
“Dağ gibi kuvvetli adliyeler çekindiği halde, muvakkat bir makam alan gaddar şahsiyetler bu zulmü yapmaları, elbette semavatı ve arzı kızdırıyor, daha hiddetime lüzum kalmıyor…” 4
Bu ve benzeri zulümler, onların savrulup gitmelerini hızlandırmayacak mı?
Bu yasaklama, değil moralleri bozmak, bilâkis moralleri yükseltecek:
“Evet, evet, neam, neam. Sivrisinek tantanasını kesse, balarısı demdemesini bozsa, sizin şevkiniz hiç bozulmasın, hiç teessüf etmeyiniz. Zira, kâinatı nağamatıyla raksa getiren hakaikin esrarını ihtizaza veren musıka-i İlâhiye hiç durmuyor; mütemadiyen güm güm eder.”5
Dipnotlar:
1- Şuâlar, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 443.
2- Emirdağ Lâhikâsı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 299.
3- Barla Lâhikâsı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 143.
4- Emirdağ Lâhikâsı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 168.
5- Münâzarât, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 46.