Yalan, insanı aşağıların aşağısına atan, yüce ahlâkı öldüren, çirkin bir alışkanlıktır.

Aynı zamanda yalan, insanlığın ortaklaşa reddettiği çirkin bir huydur. “Yalancı, Allah’a karşı gelen, fakat insanlardan korkan bir ahmaktır” diyen Fr. Bacon, bu noktaya işaret etmiş olsa gerek.

İslâm âlemini de öldüren, bu zehirleyici haslettir. İnsanlığı fesada veren, gelişmesini önleyen yine bu aşağılık huydur. Yalan, kesin zehir taşıyan bir yılandır.

Riyakârlık yalanın fiilî şeklidir.

Yalan için söylenecek çok daha şiddetli tabirler bulunabilir ve tamamına da müstahaktır!

Faydalı yalan yoktur! “Maslahat için yalan” devri çoktan kapanmıştır. Evvelâ maslahatın sınırları belli değildir. Yalan, maslahatı aşar ve zarara dönüşür.

Zararları “yalanla” değil, doğrular ve güzel hasletlerle def etmek gerekir. Çünkü, doğruların hal-i hazırda vereceği zarar -Ki, o da vehmîdir, netice itibariyle yine doğru kazanacaktır- yalanın istikbaldeki zararından çok çok hafiftir.

Peygamber Efendimiz (asm) “Münâfığın alâmeti üçtür: Konuştuğu zaman yalan söyler. Söz verdiğinde sözünde durmaz, emanete hıyanet eder” buyurarak, yalancılığın münâfıklık alâmetlerinden birisi olduğuna dikkat çeker.

Meselâ yalanın en küçüğünün bile ağızdan çıkmaması gereği üzerinde durur.

İslâmiyet yalana neden bu derece hassasiyet göstermektedir? Zirâ, küçük yalanlar büyük yalanları; basit bakışlar, temaslar, fuhuş ve zinayı; haset ve kini, onlar da cinâyet gibi dehşetli neticeleri doğurabilir. Zirâ, “Her günah içinde küfre giden bir yol vardır.”

Bir yalan bir başka yalanı dâvet eder. Basit bir müstehcenlik, başkasının iştahını çekebilir. Bu tecavüzlere, hatta cinâyetlere kadar yol açabilir.

Böyle dehşetli sonuçları olan yalan; fitne sebebidir.

Toplumsal barışı bozar.

Yalancılar, “yalancı, gaddar, canavar siyasetçileri” yalanlarla eteklerler, peşinden nema beklerler!

Yalanları yayanlar, ardından yayılanları yalanlayanlar!

Böylece yalan; ekonomik çöküntüyü de getirir! Zira, gerçek hal yalanlarla örtülür; beklenmeyen bir anda çöküntü gelir!..