Neden önce selâm; sonra kelâm... Selâm nedir? Ben buraya kavga etmeye gelmedim, demek. “Selâm Medeniyeti’nin içinden geliyoruz. Dünyayı dört nala selâma, sükûnete çağıralım. Dünya nefes alsın. Herkes bizi tanıyor. Hiç bi’ şey konuşmasak da olur gibime geliyor. Denecekleri de demişiz. Sözler’de bu son olarak toparlanmış. Dünya Sözler’i açsın okusun; öyle bir rahatlayacak ki... Hemen her dile çevrilmiş zaten. Büyük savaş -nefisle savaş- diye bir şey var. Savaş (düşmanlık) hissimizi köreltir, kırar, tatmin eder.

*

Medeniyet; “ikna” metodudur; dünya bir türlü anlaşmak zorunda... Hamaseti bırakıp akıl ve kalp dengesine ihtiyaç var; âcilen...

*

Adres/in yanında mı? Her “nefes” yeni bir adres! Kapıyı iyi çal! Vazgeçme! Kapı kapı gezme; bunca yıl gezdin de n’oldu! Kaç kapıdan çevrilmedin mi! İyi bir dilenci ol; her şeyi olana git! Adresi/ni kaybetme!

*

Siz, dünya elimden çıkmasın diyorsanız; seçtikleriniz ahiret peşinde olamaz!

*

Dostlarınızla tartışmayın. Hele yabancılarla hiç... Değilse pişmanlık kalıyor geriye.

*

Hürriyetin yolunu açmak; kendi yolunu açmaktan başka ne ki!

*

İnsanlığını hatırla; arkası gelir.

*

Bilenlerin susması; cahillerin konuşması; insanlığın sonbaharıdır.

*

Yol uzun diyorsun; hiçbir hazırlığın yok. Yolun, yolcunun, yolculuğun ne olduğunu bilmiyorsun.

*

Adalet her zaman iyidir.

*

Elbet geçer bugünler; bu “gün”lerden senin nasıl geçtiğin; aslolan.

*

Kalemin kendisi elif; illa ki doğru yazmalı; yoksa bir ok gibi bir gün yalanların öcünü alır.

*

Adalet bu; geç kalmaz; vaktinde gelir. Geç geldi, diyorsak; onun saatiyle bizim saatimiz ayrı olduğundandır.

*

Okumak ayrı; anlamak ayrı; anlatmak ayrı; bunları yazmak ayrı... tatbikat daha bir ayrı...

*

Birinci meselemiz “dil” diyorum; gülüp geçiyorlar. Önce Türkçe, işte! Yoksa insanları “tane” diye saymaya kalkarsın... yârelersin bizi. Ve kim “saysın” sizi!

*

Dilini kaybetmişse bir millet; öteki savaşları nasıl kazanacak?

*

Âcilen normalleşmeye ihtiyacımız var!

*

{Yazı yazmayı} bilsem; yazar mıyım! 

***

Şu mu, bu mu, acaba, ne kadar nerdeyim, diye kelimeler/i toplamaya çalışıyorum.

*

Yol üç şeritli gözüküyor: ifrat, tefrit, vasat. Kitaplar vasatı rasat edin, diyor. 

*

Üslûbumuz “üslûp” olana kadar konuşmasak; kim küser!

*

Yazarlar ne zaman hatır için değil; hakikat için yazdığında; oraya hürriyet, cumhuriyet, demokrasi, insanlık gelmiş demektir.

*

...o andan itibaren nefes almaya başlarız. Bunun için biraz daha, çok daha bekleyeceğe benziyoruz. {Baştaki üç noktayı herkes kendi iç noktasındaki boşluğa göre dolduracaktır.}

*

Kendiniz gibi birinden bir şey alırken ağırlaşıyor; verirken hafifliyorsunuz!

*

Uyanmak; farkına varmaktır.

*

Uyandığın her ân sabahtır.

*

Savaşlar... savaşlar... bitsin artık; insanlık çok yoruldu.

*

Yıllardır evimde televizyon yok; siz de denemeye çalışın bunu; hayatınızın sükûnete erdiğini göreceksiniz. 

*

Dünyanın haber müdürleri “değişmiyor” her halde; doğduğumdan beri aynı haberler! Yaşlandılar artık; yakında değişirler gibi...

*

Gökyüzüne bakmayanların bir listesi tutulmalı; liste çok kabarık olacağa benziyor.

*

Eylül...

Üzüm demekmiş.

Çocukluğumun üzümleri, ah!

Ah, Eylülün gözü yaşlı bir çocuk gibi kollarıma sıvanması...

*

Kanat şakırtıları kumruların;

Aşka uçar gibi...

*

Bu ne kadar Sonbahar böyle!

Bu ne kadar veda...

Bir yaprak bir yaprak daha...

Bir de çöpçüler yapraklara dokunmasa!