Şimdi... bu adamlar, kuralını sizin koyduğunuz veya değiştirmediğiniz okullarda okuyor , oralardan mezun... Buraları düşünmeyecek musiniz?!...

***

Yol yapmak için Osmanlı ağaç kesmezdi.

Torunları da gerçek torun olduğunu göstersin; kesmesin; yoksa torunluktan istifa ediniz. Yol uzayabilir; ağaç kesilebilmez! 

Sadece ağaç kesmiyorsunuz ki... 

Gölgeleri de kuş seslerini de havayı da ve daha neleri kesiyorsunuz.

***

Bana sorarsanız; köprü, kitaplardır. 

Biz; birinci köprü... neyse ikinci derken... işi demire, betona demirledik. 

Peynir ekmek gibi kitap dağıtılmalı evlere, iş yerlerine, parklara... 

Biz işin, medeniyetin kabuk kısmındayız. 

Kitap da kitap diyorum; kafalarımızı betona, silâha, demire, hava alanlarına, ekonomiye gömdük; “İnsan nedir?” sorusunu unuttuk. 

Söyleyeyim: “insan ekonomi/faiz/borsa değildir; kafanızı değiştirin!

***

Daha dur; eğitim üç yüz yıldır yerinde sayıyor. 

Durup dururken açmaza çıkmaza çıkıyorsa yollar; okullar mahzende; hayattan kopuk; akıldan ve kalpten yoksun ve nerdeyse sadece şekilden ibaret. 

Bunun farkına varanlar işi toptan değiştiler. 

Meselâ Japonya... Meselâ Almanya... Bize gelince “eğitimcilik” oynuyoruz. 

Nesiller yanmış yıkılmış; kimin umurunda!

***

Tarihimizi araştıran “yabancılara” soralım olmazsa! 

Biz biraz hatta çokça uzak/tan baktık kendimize; niye?!... 

Açıp kurcalamak gerekiyor tarihin sayfalarını. 

Dün, bugüne; bugün, yarına lâzım. 

Mutlaka bir çaresi var, şu bizi can evinden vuran sıkıntıların! 

İçinden çıkma niyetimiz var mı; ona bakalım!