İstanbul’da İstanbul özlenir mi; özlenir! Bugün İstanbul oldum biraz. Ne zamandır Fatih Camii’ne gitmek nasip olmamıştı. Yatsıyı orada eda ettim. Eridim bittim bu şanlı emanetin içinde. Fotoğraflar çektim. Kapandığını bile bile, sabaha kadar açık mı, dedim; kapatıyoruz, dediler. 

Birkaç dakikada günün yorgunluğunu atıyorsunuz oracıkta. Bugün kendimi İstanbul’a yeni gelmiş gibi gördüm. Toparlayabilirsem bu İstanbul günümü yazmak istiyorum. Yazamasam bile özü özeti bu: Çözemediğim sırlı bir şehir İstanbul.

***

Niye bu İstanbul da İstanbul o zaman?!... Bir sır var burada var da... o sırra âşina olmayanlar İstanbul’u terk eyleyeler. Ve İstanbul’u tanımayan, İstanbul’a sokulmaya!

***

İstanbul’un en ortasındaki ağaçlar “çirkin” bulunup kesiliyor; yerine “güzelim” betonlar dikiliyor! Gökyüzünü görmeyelim, nefes almayalım diye... Yoksa niye?!... İstanbul’un betona ihtiyacı var da biz mi bilmiyoruz! Ve yollar kocaman “taş arabaları”ndan geçilmiyor!

***

Vakit gece yarısı, göz kapaklarım yorgun...

Her yanım gece sarılı...

Aynalar, boynuna sarılır mı gecelerin;

Geceler uyanır mı ansızın?!...

İşte bir “gece İstanbul’u...”

Say ki gündüzün telâşlı şehir bu şehir değil!

***

Bir yağmur gibi giyindim İstanbul’u...

Sığınır gözlerimin kuytu köşelerine;

Taşları saran zamanları,

Eski zaman martıları...

Ah, kulaklarıma sıvanan İstanbul ezanları...

***

Meğer lise de bitermiş!

Sonra İstanbul...

Kocaman bir şehir, kocaman bir gurbet...

O da bitti...

Annem dünyayı terk edeli çok oldu.

Nasıl dayanacağım derdim ben bu İstanbul’da!

Zaman Kardeş, konuşsana; ilâç olduğunu, ha!

***

Yok, yok; müptelâsı oldum bu şehrin;

Kaçmayı aklıma koydukça... yoluma çıkıyor apansız...

Kâh bir martı çığlığı atıyor,

Kâh ezanlarıyla doluyor içime...

Vapurları çığlık olup ötüyor.

***

Bu şehir niye böyle; gözlerimden inmiyor!

Yan yana yürürken ikide bir yanaşıktan...

Âşıklardan beter bakıyor.

***

Yine sabah... yine İstanbul... yine kuşlar...

Yine şiir... yine beste... yine hikâye...

Hepsi yeni... taze... sımsıcak...

İç içe ve göz göze bir yolculuk...

***

Ufukları kızıl bir İstanbul!

Ey telâşeler şehri!

Ey gece gündüz rüya...

Ey aldırmayan kepçelere, betonlara...

Adın İstanbul bir kere...

Sende yaşadığını unutanlar var ya...

Sana göre hava hoş...

Onlar düşsünler kaygıya...

Ben biliyorum senin “İstanbul”    olduğunu...

Gözlerinin içine bakarım, konuşurum seninle;

Kâh bir şiir kâh bir şarkı gibi dinlerim seni.

Ve ne zaman karşılaşsak;

Ben İstanbul âşığı; sen Sevgili       İstanbul...

***

İstanbul...

Gittikçe uzaklaşan şehir...

Kendi gitti; adı kaldı yadigâr gibi...

Yaralı bir aslan gibi...

Ne kadar şiirsin öyle!

Şiirsin ve herkes anlamaz seni.

Koluna girip senin; gezmeli ha gezmeli...

***

İnsana tepeden bakan binalarla insanlığı ezmek istiyorlar. Hangisinde bir Süleymaniye’nin letafeti var! O da yüksek bina ancak ezmiyor, küçümsemiyor. Şu, Süleymaniye’nin ve ötekilerin önündeki çapulcu binaların açılıp Sinan’la helâlleşmenin zamanı çoktan geldi. Bu makine ve beton çağı bizi çok yordu be!