Ta, çocukluktan başlar bu hikâye. 

Birdenbire bir yatsı vakti camiler dolar. Zaten, günler öncesi: “Geldi geliyor...” diye konuşulmaktaydı. Bütün bir âlem, o sultanı ağırlamaya koşuyordu.

Aslında, içimizde bir yerlerde “saklı bir ses”ti Ramazan sevinci. Şimdi bu “sevinç” içimizden dışarıya taşıyor; dışarılardan içimize taşınıyordu.

Bir kere bir şefkat elinin bizi gördüğünü, daha iyi görüyordum. “Açlığın lezzeti”ni elimizle tutuyorduk! Saatlerimizi “yeniden” ayarlamıştık. Şimdi artık “imsak saati, iftar saati” diye saatler vardı.

Çocuklar annelerine tembih ediyorlardı: “Anne, beni, sahura kaldır.” Demek ki oruç çocukların bile “kaldırabileceği” bir ağırlıktaydı. Hani bir deyim var: “Yedi yaşında namaz; on yaşında oruç...” “Namazın hazzı”nı, “Ramazanın sevinci”ni duyabileceğimiz yaşlar öyle belirlenmiş demek ki...

Ben de hatırlıyorum o sahurları.

Gözlerim, uykuların denizinde yüzerken, kendimi “değişik bir sofra”nın ikliminde bulurdum. Bu “sahur iklimi” mevsim ne olursa olsun bir “bahar” sevinciydi benim için. Rahmetli annemin üzerine sevgiler serpeleyerek pişirdiği ketelerin, katmerlerin sevincini şimdi hangi fırınlar pişire ki...

Aslını sorarsanız o çocuk halimle “gelen”in ne olduğunu, “bu değişim”i anlayacak ne kelimelerim, ne bakışım vardı!

Çocuktum; bir fırtınaya, bir sele, “karşı konulmaz bir tebessüm”e muhatap olmuştum; o kadar!

Büyüklerin bugünlerde, daha bir anlayışlı olduklarını, gözlerinin içinin daha bir  güldüğünü fark ederdim. Meğer, bunların hepsi “Ramazan sevinci”ne dahilmiş.

Ben, nereden bilebilirdim ki dünya, Ramazan’a boyanıyor! Açların/açıkların adı soruluyor. (Günlerin aşkı/düğünü bu olsa gerek.) “Dünya/da Cennet Günleri, nedir?” diye sorulsa; çekinmeden: “Ramazan günleri” derim. (“Günlerin Aşkı” na dair bir roman yazılmalı!)

Evlerin, gönüllerin kapıları ardına kadar açılıyor! Gecelerin, gündüzlerin, sofraların, yüzlerin, adların “adı” değişiyor. Yemeklerin tadı... Bunu, Ramazan’ı tatmayan bilemez. Ramazan, aldığımız/tattığımız tatların (gerek açlığın/gerekse iftarın; hele de açlığın) faturasını gönderse ödeyemeyiz! Bu böyle doyuran bir tat!) 

“Cennet sevinci”ne bürünmüş bu yüzler, birdenbire nerden çıktı!

Bir kavga çıkacak olsa: “Bu, kapalı ağzımı açamam!” deniyor; kavga, şeytanın adresine geldiği gibi postalanıyor.

Öyle ya... kavgaya da oruçlu değil miyiz! Biz buraya insanlığımızı -sıkı sıkı- tutmaya gelmedik mi!

Bir yudum su, nasıl orucumuzu bozarsa; bir yalan söz, bir yalan bakış da insanlığımızı bir kenara savurur.

Sofralar... Nasıl da gülümsemeli böyle! Rengârenk heveslere bürünmüş!

Bir gelen var. Önemli bir misafiri ağırlayacağız sahurda, iftarda, ruhumuzda, bedenimizde, kelimelerimizde...

Çocukların gözlerinde parıldıyor o misafir. Mahyalardan selâmlıyor âlemi. Babaların ellerinde Ramazan bereketi... Annelerin tebessümleriyle sofralar sevince buyur ediyor.

Açlığımız Cennet sevincine bürünüyor.

Sonsuz gülüyor ruhumuz.