Bir yudum suya... 

Bir dilim ekmeğe muhtaçsın; 

Afraları tafraları bırak diyor.

Bu dünya herkese yeter, diyor.

Savaşlar, hır gür... beter mi; beter diyor.

Ve bırak, diyor, bırak bu “ene oyunları”nı!

Âcizsin, fakirsin, ölümlüsün; daha ne, diyor.

Anladım; anlamak istemiyorsun.

İstemiyorsun “ölümlü” olduğunu bilmek.

Fakat “üstünde” öyle yazıyor!

Ben senin “kim” olduğunu biliyorum, diyor;

Sana geldi bu Ramazan...

Bu kocaman ay...

Aczini bilesin, diye...

Tutunasın diye sonsuzluğa...

Bağlanıp kalma diye bu fani yurda...

Ne bir yudum su senin;

Ne de bir lokma ekmek...

Şehr-i Ramazan demek;

Haddini bilmek demek...

Artık doyasıya aç kalacaksın.

Anlayacaksın çöl olduğunu dünyanın;

Sonsuza susayacaksın; sonsuz.

Ramazan mübarek olsun.

Ne zamandır unuttuğumuz;

Sükûnet Ülkesi’ne çağırıyor bizi.

Yetse artık diyor, bu koş koş telâşlar!

Yavaşları, teennîyi öğrensen, diyor.

Meyvelerin güldüğünü gördün mü hiç?

Suların daha bir ışıldadığını...

Ekmeğin “ekmek” koktuğunu taa uzaklardan bile...”“

Acıkınca, susayınca daha bir insanız.

O iftar sofralarının cennet fotoğrafları...

Öylesine masum, öylesine mütevekkil...

Günahlar erimiş, kaybolmuş gibi...

Bu ne muazzam bir Ramazan nasibi!

Haddimizi hududumuzu bildiriyor Ramazan.

Bu “makam savaşları” ne, diye soruyor.

Bu yıkılan kalpleri, evleri soruyor.

Ramazan; nezaket bir mevsim...

Bütün kabalıklar cehenneme, diyor.

Yiyip bitirsin Ramazan; “hayvan” yönlerimizi;

Bize arınmış bir insan~lık kalsın.

Herkes kendi savaşını alsın gitsin;

Dünya senin olsa n’ola ki diyor;

Acıkan, ayrılan, ölensin diyor.

Hocalar, öğretmenler, Sayın Prof.’lar!

Bunları anlatın biraz; 

Âcizliğimiz sonsuz “gündem mânâsı...”

Resmî ağızlarınız oruç tutsun biraz.

Biraz yere bassın ayaklarınız.

Muallim talebesine, hoca cemaatine gülsün.

Üniversiteleri saymasam da olur.

Artık ilk mektep bile değil oralar.

Adları var; kendileri yok.

Hakikati dile getirmiyorlar.

Haksızlık karşısında susuyorlar.

Kocaman göstermelik diplomalar...

Aldıktan sonra anladım ki;

Çocuk oyuncağı bile değil.

Zaten adınız okunmuyor dünyada.

Araştırmalarınız deliye posteki saydırmak...

Söz açıldı diye söylüyorum;

Neden uzaksınız sanattan, medeniyetten?

Ramazan gelmiş ki kaç ömür var içinde;

İyi bak Ramazan senin içinde taa içinde...

İmsaktan iftara...

Safa’dan Merve’ye...

Sonsuz ölümden sonsuz hayata taşındık ya...

Gafletten aşka açılış gibi...

Yıkılışı bütün uçurumların...

Bu içim hangi çöl, hangi umman...

Ne koşsam ne dursam bitmeyen dâvetler...

Ne yorgunum ne dinlenmişim...

Burası yangın yeri...

Allah’ım tut elimden;

Zamanlar arası yolculuk...tan başım döndü!

***

Veda içinde Ramazan... Bir hüznü dokuyor. Ve işte Haziran... İşte yağmur; bunlar benim gözyaşlarım; tutamadıklarıma. Yapraklara dokundukça, dokundukça bir de İstanbul bestesi oluyor bu {zatenki} sesler. Şiir, beste, yağmur, Ramazan, hüzün, veda, bereket...

Haberlerde bitmeyen savaşlar, acılar, hıçkırıklar, açlar, toklar, bitmeyen inşaatlar... Az önce haylaz bir çocuğun yol kenarındaki hatme çiçeğini hoyratça koparıp atması; hüznüm azalsın diye gidip onu asfalttan alışım... Bayram için planlar, yol telâşeleri, sıla-ı rahmin kucaklayıcılığını taa günler öncesinden hissetmek... Hayatın, varlığın, yokluğun, acziyetin, fakriyetin, kâinattaki muazzam intizamın bana her dem göz kırpması ve kalbimdeki besteye kulak verdiğimde yaşadığımı hissetmem var ya... siz de bilesiniz istedim.

***

alihakkoymaz notu: İyi bir duâ dilencisi olduğumu ilân edeyim de Kadir Gecesi duâlarınızda bu fakire de bir yer açmanız temennîsiyle...