İslâm dininde aileye büyük önem verilmiş ve insanların aile birliğini kurmaları muhtelif âyet ve hadislerle teşvik edilmiştir. Çünkü aile hem kişinin huzur bulduğu bir liman, bir paratoner; hem neslin devamı için bir vesile, hem de kişiyi dinimizce günah sayılan birçok kötülüklerden alıkoyan bir kalkandır.

Aile müessesesinin temeli, Peygamber Efendimizin (asm), “Benim sünnetimdir”1 dediği nikâhla, yani evlilikle atılır; sevgiyle ayakta tutulur ve sadâkatle korunur. Evlilik, eşler arasında maddî ve manevî tatmini sağladığından, sükûnet ve saadet unsurudur. Zaten neslin devamı ve gelişebilmesi de buna bağlıdır. Bu, Kur’ân-ı Kerîm ve hadis-i şerifte ifade edildiği şekilde olmadıkça, bir aile yuvası kurulmasından söz edilemeyeceği gibi, doğan çocukların da meşrû olacağı düşünülemez.

Ne yazık ki, aile müessesesi günümüzde birçok tehlikeye maruz kaldığı ise bir vakıadır. Bilhassa medyada reyting malzemesi hâline getirilip, aile mahremiyetinin çiğnenmesi ve nikâhsız birlikteliklerin âdeta özendirilip, dinen meşrû sayılan evlilik tarzının ve tarifinin dışına çıkması, maksadı aşılmaktadır. “Aile” kavramında ve yaşantısında ciddî tahribata yol açan “evlendirme” adı altındaki programlarda aile müessesesi ve dolayısıyla da onun itibarı alenen haleldar edilmektedir.

Bu işin genci yaşlısı yok; pek çok insan bu ökseye düşüyor! Bir de para vererek iştirak edilen bu ciddîyetsiz organizasyonların, çığırından çıkarak ahlâkî erozyona; neticesi itibariyle de ihanete, aldatmaya, şiddete; huzurun tükenmesine, yuvaların yıkılmasına ve hatta cinayete sebep olmaktadır.

Allah’ın emrine, Peygamberimizin (asm) kavline aykırı usûl ve uygulamalarla kurulan evlilikler -ki, buna evlilik denebilirse- saadete vesile olamadığı gibi, “aile” müessesesi de olamamaktadırlar. Atalar, “Asil azmaz, bal kokmaz; kokarsa yağ kokar, onun da aslı ayrandır” demişler.

Evlenip aile olmak, ciddî iştir!

Gönüller Sultanı Efendimiz (asm), “Çöplükte yetişen güllerden, çiçeklerden sakının; onlara değer vermeyin”2 buyurarak evliliğin ve dolayısıyla aile kavramının ehemmiyetine dikkat çekmiş; ciddîyetsiz şartlardan, ciddî netice alınamayacağını ifade etmiştir. Bu ikaza lâyıkınca uyulmadığı içindir ki, olmaması gerekenleri doğurmuştur.

Lütfen, memleket manzarasına buyurun:

Türkiye İstatistik Kurumu raporlarına göre: Evlenen çiftlerin sayısı bir önceki yıla göre % 0,5 artarak 2015 yılında 602 bin 982 oldu. Boşanan çiftlerin sayısı ise, bir önceki yıla göre % 0,7 artarak 131 bin 830 olmuş. Yani, yine aynı tarih itibariyle ülkemizde boşanma yüzdesi 39.3 mertebesindedir.

Evlilikler sevindirici. Çünkü dînen teşvik var. Boşanmalar ise, elbette ki, üzücü. Zira harap olan yuvalar, kararan dünyalar ve dahi, mahzun olan, mağdur olan binlerce yavru!

Bu olumsuzlukların sebep olduğu mağduriyetten en fazla masum çocukların ve kadınların etkilendiğini göstermektedir. Yine 2015 istatistiklerine göre, aile yuvalarının darmadağın olduğu bu boşanmalar neticesinde 109.978 çocuk, anne şefkatinden, baba merhametinden yoksun kalmış.

Konu, hutbelerle uyarılmaya lüzum duyulacak kadar üzücü ve ürkütücü bir tablo.

Peygamber Efendimiz bir hadis-i şeriflerinde; “Allah’ın helâl kıldıklarının en kötüsü boşanmadır” diyor.3

Memleketin felâhı, ailenin refahına bağlıdır.

Öyle olunca; “Göz aydınlığı”4 olan ailenin, üstüne titremeli!..