Söylenmedik söz, kırılmadık kalp, incitilmedik gönül kalmıyor.

Dindaşlık, kardeşlik, arkadaşlık; hatır, hürmet bu çarşıda beş para!

Hâlbuki medeniyet, birbirine tahammül edebilme; birbirinin fikrine saygı duyma san’atıdır.

Bırakın çarşıyı pazarı, caddeyi sokağı; hemen her hânede birden fazla fikir var.

Ne yapalım?

Bu takdirde birbirimize düşman mı olalım?

Şayet öyle olacak, tek fikirde buluşulacak isek, demokrasi denen kavram bu işin neresinde acaba?

Hiç kimse, hiç kimseye düşünce ayrılığından, tercih farklılığından dolayı darılmasın, kalpler kırılmasın.

Şu günlerde sosyal medya kazan gibi kaynıyor.

İnsanî değerler orada o kadar ucuzluyor ki, atanın da tutanın da şirazesi kayıyor.

Hatta öyle oluyor siyasetçiden fazla “siyasetçi” oluyor; bu perdenin arkasından, karşı fikre insafsızca vuruyor.

Peki, yarın ne olacak?

Birbirimizin yüzüne nasıl bakacağız?

Siyaset, hiç kimsenin amentüsü değil ki.

Belli zaman aralığında sandığa giden seçmenin, oyunu kullandıktan sonra esamesi okunmaz. O andan sonra, sokaktaki vatandaş.

Bugünlerde, nerede iki kişi bir araya gelse, selâmın, kelâmın ardından hemen konu siyasete geliyor. Evde de, dışarıda da; birbirine yakın uzak her insanın lisanında siyaset.

Sanki biraz aşırı oluyor, maksadı aşıyor gibi miyiz acaba?

Filozof Aristotales, “Sevdiklerinizle siyaset yapmayınız. Siyaset dostlukları zedeler. Siyasetçiler yollarına devam eder; siz dostlarınızı yitirmekle kalırsınız” uyarısında bulunuyor.

Ne dersiniz saygıdeğer dostlarım?

Aristotales yanlış mı söylemiş acaba?

Bize göre, kitabın tam ortası.

Bediüzzaman’ın, “Siyâset propagandası vâsıtasıyla, yalancılık doğruluğa tercih ediliyor” (Sözler, 466) sözüyle tanımını yaptığı siyasetin çehresini tanımakta fayda var.

Hiç değilse, bu surette doğru-yanlış birbirine karışmaz; kalplerimiz örselenmez, kırılma.