Pazar kahvaltısını yapmış elime gazetemi almış okuyordum. Rejimde olduğum için hafif bir açlığın dışında bir sıkıntım yoktu. Tabi ben aynı anda iki bazen üç rejim diyeti uyguladığım için bir diyet yapanlara göre daha iyi durumda idim. Tek diyet mönüsü ile doymuyordum ne yapayım. Bir kibrit büyüklüğünde peynir, ince bir dilim ekmek. Üç diyete uyunca üç dilim peynir ve üç dilim ekmek oluyordu ve bu anca beni doymaya yakın bir hale getiriyordu.

Yapı olarak yediğimden değil de yemediğimden pişman olan birisiydim. Hanım diyet dışı bir şey yemez, yerse çok pişman olur. Ben ise önüme gelenin tadına bakarım hoşuma gitmezse, diyetteyim derim. Hoşuma giderse bir daha yerim. Çok hoşuma giderse bir daha, çok çok hoşuma giderse bir daha, çok çok çok hoşuma giderse doyana kadar yerim. Fakat diyetim kaldığı yerden devam eder.

Nerde kalmıştık… Evet gazetemi okuyordum.. İlk sayfadan başlamış ortada Elif ekini okumuş spora şöyle bir göz atmış Pazarola sayfasındaydım. Karikatürleri incelemiş yazılara başlamıştım tam “Rezzan Yengeden Öğütler”i okuyordum ki telefonumun whatsapp’ına mesaj geldi. Elime aldım. “Sıhhî Mevzular“ grubuna bir mesaj gelmişti. Bu grup en gencinin elli yaş civarında olduğu yaş ortalamasının altmışa yakın olanların oluşturduğu bir gruptu. Sağlıkla ilgili konular paylaşılırdı. 

Mesaj aynen şu; ”Şu bilgi kesinleşmiş durumda; ne kadar az şeker tüketirseniz o kadar sağlıklı olursunuz…”

CANIM TATLI ÇEKİNCE...

Şimdi doğruda tatlı yemeyince de ben mutsuz olurum. Mutsuz olunca da sağlıksız olurum. Aklımda tatlı yoktu. Oturmuş gazetemi okuyordum. Yaklaşık on gündür de tatlı yememiştim. Bu diyetlerin en gıcık olduğum yönü hepsinin tatlıyı yasaklaması. Gece acıksam yemek yemeden yatardım, fakat canım tatlı çekmişse arabama atlar şehir merkezine gider gece yarısı bile olsa açık lokanta veya pastane arardım. Gözlerimin önünden tepsi tepsi künefeler geçiyordu.

Gazeteyi sehpanın üstüne bırakıp salonda biraz dolaştım. Mutfağa geçtim. Buzdolabını açtım, yoğurt, süt gözüme çarptı. Erzak dolabını açtım, un, şeker karşımda duruyordu. Çekmeceyi açtım, irmik bana gülümsüyordu.

Hızla içeriye geçtim. Hanım temizlik yapmaya ha- zırlanıyordu, çocuklar ders çalışıyordu. “Durun!” diye bağırdım. “Hazırlanın ve hemen dışarıya çıkın! En az iki saat kimse eve gelmesin...” Şaşkın şaşkın bana baktılar sonra birbirlerine…

İtiraz bile edemeden kendilerini sokakta buldular.

Mutfağa geçtim. Belki künefe yapamazdım, fakat elimdeki malzeme ile bir Hataylı olarak Şam Tatlı yapabilirdim…

Önce şerbetini ocağa oturttum. Hemen bir kaba yoğurt, un, irmik, kabartma tozu, vanilya ve şekeri koyup karıştırdım. Arkasından süt ile yumuşattım. Tepsiyi yağlayıp üstüne elimdeki kıvamı yaydım ve fırına attım. Kırk beş dakika sonra Şam Tatlı kızarmıştı. Şam Tatlı'yı ve soğumuş şerbeti alıp salona geçtim. Şerbeti dökmeye başladım yavaş yavaş. Tatlının şerbeti çekişi vardır. Bu en güzel manzaralardan birisidir. Onu seyretmeye başladım.. Şam Tatlı iyice şerbeti çekinceye kadar beklenir. Aslında bir gün sonra yenilirse daha iyi olur.  Bu arada hanımın sesi ile kendime geldim.

“Bu mutfağın hali ne... Aman Allahım! Tufan mı, deprem mi?” 

Hanım diyette tatlı yemiyor. Çocuklar ile ben azar azar diyete zarar vermeyecek kadar yiyoruz!.. Mutfak bir haftadır kendine gelemedi. Hanım söylenip duruyor.

Aslında benim suçum yok her şey masum bir şeker mesajıyla başladı. Beni gruptan atarlar mı bilmiyorum. Fakat diyetime zarar verdiği için gruptan çıksam mı diye düşündüğüm zamanlar oluyor...