İstanbul’da geçirdiğim kalp krizinin ertesi günü, hiç kimseyi beklemeden  hastanede yanı başımda kızımı görünce âdeta şok olmuştum. “Kızım, sen tek başına Van’dan nasıl geldin?” dediğimde; “ben seni yalnız bırakamazdım ve kimseye haber vermeden uçağa binip yanına geldim” dedi. Doğrusu ilk imdadıma yetişmesi gereken kızım değil, kardeşlerim ve erkek yeğenlerim olmalıydı diye düşünerek kızıma sitem etmiştim. Ve zaman geçtikçe kızımın bana yaptığı hizmeti kimsenin yapamayacağını anladım ve kızıma hak verdim. Anjio’dan sonra By-pass olmam gerektiği konsey tarafından açıklanınca kızım İlknur ile damadım Muhammed Zorlu, hastane hastane dolaşarak ameliyatımı en güzel şekilde yapacak bir doktor arayışına başladılar. Oda arkadaşımın eşi İlknur kızıma ameliyat olduğum doktorun telefonunu vererek hemen telefonla irtibat kurmasını sağladı. Ertesi gün hastaneye transfer olduk sonraki gün ameliyatımız gerçekleşti. Bu süreçte kızımın yaptığı fedakârane ve can siperane performansından dolayı yazımın başlığını” Her babanın bir kızı olmalı “diye yazdım.

Hastane köşelerinde,  evlâtları tarafından yalnızlığa itilen binlerce anne ve baba ile karşılaşabiliyoruz. Benim kızım yanımda sabaha kadar uyumadan hizmetimi yaparken oda arkadaşımın oğlunun yaşlı babasına bakmadan fosur fosur uyuduğuna şahit oldum. Böyle bir evlâdın babası olmadığıma binlerce şükrettim. Bu arada kendimi muhasebeye çektiğimde ve sorguladığımda, çocuklarımın bana yaptıklarının aynısını ben de anne ve babama yapmıştım ve bugün ektiklerimi biçmenin sevincini yaşıyordum. Belki de oda arkadaşım benim yaptıklarımı anne-babasına yapmamıştı ki karşılığını görsün. İslâm dininin hayatımızı düzenleyen bir din olmasının sırrı, işte burada gizli. Ve bu güzellikleri bana yaşatan Rabbime binlerce hamdü senalar ediyorum. Dikkatimi çeken ikinci bir olay, hangi hasta anne-babanın yanında kızı refakatçi olduğunda istisnasız o kızların hizmetlerini eksiksiz yaptıklarını gördüm ve o yüzden “Her babanın bir kızı olmalı” diyorum.

Aile, fert ve toplumun düzenli olmasını ve insan neslinin sıhhatli bir şekilde devamını sağlayan kutsal bir ortamdır. Aile olmazsa insan nesli sıhhatli bir şekilde devam edemeyeceği gibi, fertlerin ve dolayısıyla toplumun fırsatçı, menfaatperest ve bencil olması için her türlü şart hazırlanmış olur. Bir âyet-i kerime’de Yüce Rabbimiz” Ey iman edenler, kendini  ve aile efradınızı yakıtı  insanlar ve taşlar olan bir ateşten koruyun” buyuruyor. Aile efradının ateşten korunmasından maksat iyi yetiştirilmeleri, dinî ve ahlâkî terbiyeden geçirilmeleridir. Zira ancak aile içinde ciddî bir İslâmî terbiyeden geçenler ateşten korunabilirler. Bu âyette, kişinin sadece kendisini Allah’ın azabından kurtarmasının yeterli olmayacağı, gücü yettiğince ailesini ve çocuklarını da ateşten koruması gerekmektedir. Başka bir âyette” Mal ve çocuklar dünya hayatının süsüdür.” buyrulur. Dünyaya geldiklerinde her yönüyle bakıma muhtaç bu çocuklarımızı güzel bir İslâmî terbiyeden geçirmek hepimizin (anne-baba) üzerine farzdır. Çünkü çocuk dilini, dinini, şahsiyetini ve faziletli insan olma ruhunu ilk önce aile ortamında öğrenir. Anne-babalar çocuklarına iyi örnek olur ve onları iyi yetiştirirse öldükten sonra sevap defterleri açık kalır. Çocukları dünyada iyi işler yaptıkça onun bir misli de anne-babanın amel defterine yazılır. Resulullah Efendimiz (asm) “İnsanoğlu öldüğünde, üç hal dışında amel defteri kapanır. Bunlardan biri de, ona duâ eden salih bir evlâdın bulunmasıdır.”