Ne bir çiçek ötekine benzer, ne dağlar, ne rüzgâr, ne bir yağmur damlası... 

Herkes olmak; ölmeden önce ölmek demektir. 

Çocuklar büyüdükçe anne babasın ellerinden yavaşça yavaşça kopar.

Hürriyeti koklamak, duymak, yaşamak herkesin hakkı...

Kediler, tavuklar bir ömür taşımaz çocuklarını. 

Annelerinin kanatlarından çıkmayanlar; uçmayı unutsun.

*

Unuttuğumuz bir şey var sık sık yaşamak...

*

Kitapla arası açık olanlara nasıl ehliyet verilir; anlamam!

*

Çok şey yapmış olabilirsiniz de... sonuca bakıyorlar sonunda! Adım başı fırın var da... “ekmek” yapan “yok” denecek kadar az! Yüzlerce üniversite açıldı da... dünyada nerdeyiz? Birileri yerini yurdunu terk edip bir yerlere kaçmaya çalışıyorsa... yükseklere kar yağıyordur; kış geldi geliyordur! Ya da nicedir kıştayız. Bu kış uykusu uzun sür(dürül)üyor gibi...

*

Konuşmayı da konuşamıyorsak ne kalır geriye! Taşlar bizden yumuşak...

*

Bu hayat hediyesini kullanılmaz hale getiren kısır döngüler bugünden yarına değişeceğe benzemiyor gibi...

*

Kabuğundan çıkmayı bekleyen bir çekirdek heyecanım olsa... her dem...

*

Sözün bittiği yer diyorsan; sen bitmişsin ve seninle konuşamam artık. Söz bitmez.

*

Allah’a ısmarladık, deyip gitmek geliyor içimden; hemen de bir soru ardından:

“Nereye?!...”

*

Elbette rüya yaşadıklarımız;

Ara sıra gözlerimizi ovduğumuz ondan...

Demini almış bir çayın kokusu olur ya...

İçimize çekeriz yanık ve acı...

Biraz koku, biraz tat...

Hayat o kadar işte...

bazen ne kadar mutat...

Yine de yaşamak baştacı...

*

Derdimiz, derdimizi daha iyi tanımak, derman aramak... Yaza çize... Sora söyleye bir şeyler... Yara bere içinde... Arada derede... Ara ki nerede... Adı kayıp kendi kayıpları arayıp bulmak; ayna tutmak hayata. Herkes kendi hikâyesini otursun yazsın! Bizimkisi bir parantez açmak, kapı ara/la/mak... Rüya dünyadan, gece dünyadan gerçeğe ulaşma gayretleri... Kendimizi aramak... İşi baştan/kendimizden almak; iş/te bu!

*

Böyle bir kolay kafiye işte;

Ayırması bir o kadar zor:

“Fark yeriydi burası;

Park yeri sandık!”

Sanmalar–aldanmalar arası gidip gelirken...

Ölüm geldi.

Elimizde kaldı tomar tomar tapular.

*

Diyorum ki: Göstermelik işler, görüşmeler, programlar bitse... insanlık bir nefes alır. Gösteriş için nice vakitler, nakitler heba oluyor. Olan, kime oluyor; demeye gerek var mı!

*

Milleti dizi dibine oturttukları estetikten, edebiyattan uzak dizi dizi o dizilerdeki  adım başı israf özendirmeli, insanı iki arada bir derede bırakan sahneleri “yetkili yetkisizler” görmüyor—sa... iş daha bir vahim... İki satır bir şeyler okumanın keyfini duymaya bakalım. Ekranları kirletenler ne yaptığını bilmiyor/biliyor; oyunlarını bozun gitsin; oyuna gelmeyin.

*

“Benim, bir karıncaya ulu nazarım vardır.” diyen Yunus Emre bir tarafta; biz ne taraftayız?!... Sanat ve Sanatkâr arası yolculuklarımız nasıl gidiyor?

*

Yanlış istihbarat... Yanlış teşhis... Yanlış tedavi... Yanlış eğitim... Yanlış komut... Yanlış iş.

Bunca üniversitelerden, masraflardan, yorgunluklardan buralara mı geldik?!... Cetvelinizi değiştirin artık; inadı bırakın da... Muhabbetin olduğu gibi; inadın da gözü kördür; biliyorsunuz! Bir yanlışlıklar trajedisidir gidiyor. 

*

Yıldızlara göz kırpmıyorsan...

Hayatı okuyamıyorsan...

Aynalar adını söyler mi?!...