Kendimizi unutturup aklımızın ermediği şeyleri önümüze atıyorlar; ne kadar düğüm varsa; çözmemizi istiyorlar. Yaşamak neydi anne?!...

*

Şehirde; yabancıyım kendime.

Son kalan ağaçları da kovuyorlar.

Kuşların çığlıklarına aldırmadan ev yapıyorlar.

Yuva yıkan adamlar yuvalanmış şehirlere.

Şehirler kuş ağıtlarıyla dolu.

Kuşları, gölgeleri silkeleyip ağaçlardan;

Kendilerine gökkatlı kafesler yapıyorlar.

Masumdur kuşlar; yıkar ahları yuvanızı.

*

Okullarımız var; kitapla aramız açık! Okullarımız var; binalarımız bir sarsıntıda... yerle bir! Okullarımız var; cehaletimiz/fukaralığımız/aklımızı, kalbimizi terk etmişliğimiz var! 

*

Okullarımız olmasaydı daha ne olacaktı ki... Okullar olsun mu hâlâ?!... Cümle kuramaz, bir sayfa “kendini anlat” desen anlatamazların mezun olduğu yerler... On binlerce kelimen olsun; sen iki yüz kelimeyle konuş!  (Bu) okullar olsun, değil mi?!...

*

Bu profesörler kafamı karıştırıyor anne! Lügate/sözlüğe/kitaba bakmam gerekiyor; bunların çoğunun dilinde, kelimelerin hüviyeti kayboluyor.

*

Okulların “göz boyamak” için olduğunu söylesem... itiraz edeceksiniz (belki!) O zaman şöyle diyeyim: “Bunca zeki çocuklar sadece Japonya’da olmadığına göre; onlar niye orda; biz niye burdayız?!...” (Soruyu sâkin sordum ki sâkin düşünelim, diye!) ...de nereye kadar?!... Almanları demedim daha; Japonlar gibi bunlar da çok hırpalandı! Biz; sirke/sarmısak hesabından çıkamadık ki çorbayı içelim! Yüzlerce talebe, hapishane okullarda/n yetişir mi?!... Bak, işte; yetişmiyor! sonuç?!... Son uç ne?!... Ortada! Bir vurdumduymazlık var da... benim işim, işimi yapmak! Yani harita/halita bu! Neden, neden, neden; genç beyinler ilk fırsatta Amerika ve saire diyor?!

*

“Yaralı; beş paralı!” diye takılırdık çocukken. Öyle değil miyiz?!...

*

Eğitimde yerimiz hayli gerilerde; sonlara doğru olduğumuzu araştırmalar, anketler söylüyor. Dilde, anlamada, matematikte, fende adımız sanımız okunmuyor. Ne kaldı geriye! Bir milyona yakın eğitim çalışanı var. Başka bir meslek mi seçseler kendilerine!

*

Kelimelerin akışına müdahale etmek; hayatın akışına müdahele anlamına gelir. Kelimelerde hayat akar çünkü. İşte biz böyle yaptık ettik; ne ettik ne olduk ortada; ortada kaldık. Şimdi dilimizden özür dileme zamanı: Biz ettik; sen etme!

*

Bir araştırma yapılsın mı: “Ne kadar Türkçe konuşuyoruz?” diye... Okulların Türkçe notu kaç dersiniz? Düşük... Ve bu okullardan çıkan bir kişi var mı dünya çapında?!... Niyetim, bir yerleri, birilerini tenkit değil; sorgulamak! “Nereye gidiyoruz?” diye... durup düşünmeyelim mi?!...

*

Bir şey anlatmana gerek yok çok zaman. Bırak, hâlin konuşsun! Dil, her şeyi anlatamaz! Tek dili yok ki insanın! Telâşlanma; seni de anlarlar! Bizim bahçenin kedileriyle öyle bir anlaşıyoruz ki... Meselâ yaprakların hüznünü, sevincini anlamıyor musun! Sonbaharda bir hüzün, baharda bir sevinç var salınışlarında.

*

Deprem korkusuyla yaşıyoruz! Korku depremiyle yani! Bu karton, bu şiirsiz, bu; aklı da kalbi de tatmin etmeyen evlerin plancısı/duvarcısı zorlu değil; “zorunlu/sorunlu” eğitimden geçiriliyor. Zorla güzellik olmaz, diye boşuna dememiş atalar. Binaları değil; bânileri g/özden geçirelim önce!

*

Bir derdin varsa zaten kalemi eline alırsın. Yoksa bile, sen, yine kalemlen; güzelleşirsin!

*

Unuttuğumuz çok şey var:

Meselâ cömertlik... Mertlik meselâ... Yalan başımıza belâ.... Yılanı seçiyoruz dost diye... Bir tebessümü hediye niyetine;

Çok görmeyin e mi!

*

Her cenazede,

Yepyeni ölümler doğuyor içimde;

Dipdiri... Hayat ve ölüm kolkola giriyor; 

Yumuşacık hayatın elleri...

*

Beklemek kolay mı... Adı “aşk” olsa da!

*

Yok, yok; anladım ben! 

Çok dünya adımladım ben!

Parası uçucu, 

Ne de çabuk küsücü,

Diploması birkaç günlük dünya!

Oyalama beni; yoluma gideyim;

Bileyim; neymişim kendim!