İstanbul’un ses fotoğrafı... Böyle keskin ezan çizgisi, bestesi, rotası, notası... bir rüzgâr gibi savuruyor insanı. Koca şehir eriyor bir potada.

*

Aç gözlülüğün gözünü kapatıyor Ramazan; gözümüzü açıyor.

*

Çok şeyi hatırlatır Ramazan;

Bir de ölümü...

Ölümdeki yiyip içmeden uzaklığı...

*

Ramazanda sakinleşiyor dünya~m; insanlık tecessüm ediyor adeta; umurumda topal karıncanın hakkı...

*

Ne zaman çocukluğumu düşünsem;

Baş köşede Ramazan...

Çocukluğumun sahur ve iftar sofraları...

İşte bir kenarda dipdiri...

Yani çocukluğum ve Ramazan...

İşte, ne bileyim; öylesine içimde...

*

Doyuran açlıktır Ramazan. Açlık, insanı doyurur mu... doyurur. Nasıl oluyor, diye bana sorma; kendi derdimi zor anlatıyorum zaten! Oruç tutup kendin göreceksin! Denemesi deva...

Unuttum unutuyorken yaşamayı; Ramazan geldi.

Kuşların telâşları, karıncalar...

Bulutların heyecanı, gökyüzü, rüzgâr...

Unuttum açlığımı; kendimi hatırladım;

İşte böyle böyle bir şey Ramazan...

*

Sahur... Davulun sesi uzaktan/yakından hoş geliyor. Ramazan; hoş geldi, hoş geçiyor. Yalnız; daha bir asılmalıyız duâlara...  Dünyanın tadını tuzunu kurcalayanlar var. 

*

Tutmak, tutulmaktır Ramazan. Niyetini bozmamak... Hani o verdiğimiz sözde durmak... Kendimizi tuttuğumuz ânlardır Ramazan!

*

Davulcu, geceyi silkeledi gitti. 

Seyirterek baktım pencereden;

Çocukluğumdaki gibi...

Pencereler hürriyetin yanı/dibi...

Vurdukça davula uyandı yıldızlar!

Evlerde sahur aydınlığı...

Karanlığa doymada gece; gitti gidiyor.

Davulcu, pasını siliyor uykuların.

*

Davulcu kolayını bulmuş;

Bir tokmak bir davulla,

U/yandırıyor geceyi!

İçimde bin bir gece...

Gelsin o çocukluğumdaki davulcu;

Yeniden sarınayım yorgana korkuyla hem uyandırsın beni.