Üslûbun yoksa; yazma, konuşma! Hakaret; insana uzak bir şey... Medeniyet üslûptur, usûldür, nezaket ve nezafettir. Hayatı kirletmeyelim. Yazmak, konuşmak kelime ister. Susmak için kelimeye gerek yok; bir talimin yoksa; sus! Diline hâkim değilsen; sus! Ortalığı alt üst ederek açığını kapatmaya çalışma! Üslûp insanın aynasıdır. Kelimelerini tartmadan nereye?
*
Dedi ki demişlerden felâket yorulduk. Elde var: Cehalet, fukaralık, kargaşa. Ömür çok kısa... Didişerek bir şey çıkmaz. İşin kolayı varken; çalıyı tepesinden sürüklüyoruz. Nerede olursa olsun; orada meclis yani meşveret varsa; kişileri putlaştırmamış oluruz. Avrupa bu hakikati görmüş; biz niye diretiyoruz! Meclis devreden çıkarsa; gürültü bitmez. Her şeyi Meclis’te halletmek varken; Hoca Nasreddin gibi yüzüğümüzü dışarda arıyoruz. Biz niye vekil seçiyoruz; biz asillerin işi Meclis’te çözüme kavuşsun deyu... Milleti daha fazla yormayın. Hep bunlar niye oluyor; söyleyeyim de içimde kalmasın: Kitaba, kültüre uzağız. Kelimemiz yok. Sorularımız yok. Okullarımızın hali ortada; bir dünya markamız yok... neyi konuşuyoruz?!
*
Ne kadar ihtiyacımız var; kendimizi dinlemeye! Kafamız ambale oldu. Kalbimiz katılaştı. Ah, şu dünyayı ebedî sanmalar ve ebedî yanılmalar... Eskiye dönemeyiz de geldiğimiz yerde de fakirimiz perişan, zenginimiz şaşkın... Bu kadar huzursuzluğa ancak büyük gayretlerle gelinirdi; geldik. Böyle bukalemun günlere geleceğimiz; aklıma gelmezdi.
*
Şeeey...
Kavga yeter artık;
Bıktık, bıktık, bıktık!
*
“Sevdiğimi demez isem;
Sevmek derdi boğar beni.” diyor, Yunus Emre. Ne güzel; diyebilmişsin sen! Ya biz; öylesine çok boğuluyoruz ki! Bu sırrı söyle Yunus; nedir bunun kolayı?!... Önce; sevmek nedir, ha?!...
*
Yazmak... yazdığına tebessümden, armağandan karşılıklar bulmak... ne güzel! Bir de yazan çizenler, kelimelere perende attıranlar karşılığını bulsa! Konuşanlar da ses tonuna, seçeceği kelimelere dikkat etse. Kalemimizden dökülene, ağzımızdan çıkana hemen izin vermesek... Kelimelerin ok olduğunu bilsek... Bu, bugünden yarına pek gözükmüyor, ama bir yolu mutlaka var estetikler ülkesine gitmenin.
*
Daha düne kadar bizi çam sakızı, çoban armağanı şeyler yüzümüzü güldürmeye yetiyordu; ne oldu da böyle olduk; paralar pullar bu son model yollarda insanlık denen adresimizi kaybettik?! Gelin de biraz dünyadan, telâ- şelerden, kuruntulardan kurtulmanın yollarına bakalım. İnsanlığa giden yolları yapmayı nicedir ihmal ettik.
*
Lâfımı ağzıma tıkıyorsun. İlle de beni dinle diyorsun. Niye? Etrafına bak biraz; farklı düşünenler var.
*
Hakikati kabul etmiyorsun; bâri önünden çekil. İnat etme; ezileceksin. O, yolundan dönmez. Gayrı sen bilirsin de... bak bilmiyorsun.
*
Bak; açık söylüyorum: Birkaç santimetrekarelik dilimizi temiz tutamazsak; daha neyimiz temiz olur ki! Dil, insanın içinin dışa taşım halidir. Seni dilinden tanırım. Ne demiş atalar:”İnsanı diliyle tartarlar.” Şimdi konuş!
*
Dünya hızla silâhlanıyor. Niye ve niye? Dünya fazlasıyla savaştı. Yeter. Yetsin. Yetmeli... N’etmeli peki? Dünya kendine yeni bir dünya kurmalı...
*
Bunca okumuş yazmış dünya anlaşamıyorsa; kapatın bu okulları! Kavga edelim diye mi okuduk! Dünya sıkıldı.
*
Haberlerin, açık oturumların yani televizyon programlarının birbirlerine bu ka- dar benzemesi ve göstermelik, geçiştirmelik olması bıktırıcı, zaman kaybettirici olması yerimizde sayalım diyedir; şüpheniz olmasın.
Hangi dalga, hangi dalgaya hangi taş, hangi taşa benzer! Aah hürriyet!