Onun derdi; İslam’ın derdi. Onun derdi; Müslümanın derdi. Onun derdi; İmanın derdiydi.

Onun hayatının önceliği imandı. İmanı kurtarmaktı. Zaafa uğrayan imanı kuvvetlendirmek, birinci önceliğiydi.

O koca Bedii’nin hayatında, yüreğinden yanardağlar gibi fışkırıp kaynayan, volkanlar gibi patlayarak, yüreğinin derinliklerinden kopup gelen, “Eyvah”ları vardı.

Magma tabakasının parçalanıp, yeryüzünü ateşe vermesi gibi bir şeydi bu “Eyvah”lar

O “Eyvah!” derken, sanırsın ki lavlar yer yüzünü kaplıyor, insanları yakıp kavuruyordu.

“Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evladım yanıyor, İmanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, İmanımı kurtarmaya koşuyorum” diye feryat edecek ve Risale-i Nur gibi bir derya ile imansızlık ateşinin yangınını söndürmeye çaba sarf edecekti. 

Risale-i Nur Külliyatı’nı tetkik ettiğimizde; Bediüzzaman’ın üç konuda, üç yerde “Eyvah dedim” diye, yüreğinin derinden derine yandığını, yakıldığını göreceksiniz.

 Ve Onun hayatının, bu “Eyvah”ları dindirmek, bu “Eyvah”lara çare aramakla geçtiğini müşahede edeceksiniz.

Bediüzzaman’ın “Eyvah” dediği konular; Şahsımız, ailemiz ve sosyal hayatımız için fevkalade önemli,  konulardır.

Bakın, kıyamet asrının imamı Bediüzzaman Said Nursî, nerede, ne zaman ve neler için eyvah demiş:    

“1338 de Ankara’ya gittim. İslam Ordusu’nun Yunan’a galebesinden neş’e alan ehl-i imanın kuvvetli efkarı içinde, gayet müthiş bir zındıka fikri, içine girmek ve bozmak ve zehirlendirmek için dessasâne çalıştığını gördüm. ‘EYVAH’  dedim. Bu ejderha imanın erkanına ilişecek..!”

Bu ifadelerde dikkat çeken nokta; Bediüzzaman’ın bu olayı bizzat müşahade etmiş olmasıdır. Dikkat edilirse, fark ettim, tahmin ettim falan demiyor. “Gördüm” diyor.

Bediüzzaman’ın bizzat gördüğü bu zındıka fikri, bu bozmak fikri, bu zehirlendirmek fikri, bu ejderha; öyle dessas, öyle düzenbaz, öyle entrika dolu ki; öyle aldatarak iş görür, öyle suret-i haktan görünür ki; masumâne durur, ama zehrini akıtırdı. Bazen cebren, bazen hile ile iş görür, üç yüz senede yapılamayacak planları, üç gece içerisinde yapar bitirirdi.

Bu dehşetli zehire, panzehir olacak; fikrî, ilmî, tefekkürî, Kur’anî ve imanî eserler, kalıcı fikirler vücuda getirmek gerekiyordu.

Bir gergef gibi, kaneviçe gibi ilmek ilmek, iplik iplik dokuyacağı eserleri vücuda getirmek gerektiğinin kararını, o gün veren Bediüzzaman Said Nursî, bütün olumsuzluklara, bütün yokluklara, yoksulluklara karşı koyarak, ölümüne bir iman davasının hem öncülüğünü, hem kuruculuğunu, hem de bayraktarlığını yapacaktı.

Ve imansızlığın panzehiri olacak olan; Kur’ân âyetlerinden süzülen, Risale-i Nur eserlerini vücuda getirdi.

Bu uğurda düştüğü hapishane köşelerinde, gözetleme evlerinde, dipçiklerin tüfeklerin gölgesinde hep imanın mücadelesini verdi.

Bu uğurda ölümü göze alarak, ölümü hiçe sayarak, ömrünü bu yolda harcadı.

“Milletimin imanını selamette görürsem, Cehennem’in alevleri içinde yanmaya razıyım” dedi.

Bediüzzaman bu coğrafyada ve yer kürede imanın adı oldu, imanın bayraktarı oldu.

Bütün hayatını imana adadı, Kur’ân’a adadı.

Etrafındaki birler, bin oldu. Binler yüz bin oldu. İmanı sağlam, tahkikî iman sahibi “Eyvah! İmanım” diyen vatan evlatları günden güne boy attı. Serpildi gelişti. 

Onunla vücut bulan Risale-i Nur Külliyatı sayesinde dessasâne oyunlar bozuldu. İçimize sızan tüm küfrî fikirler eridi yok oldu. İmanın erkanına saldıran Ejderhanın tüm düzenbazlıkları alt üst oldu.