Teşekkürü unutur, şükrü unutur..

Aczini, fakrını, kendini unutur!

Yeryüzü mükellef bir sofra şeklinde serilir de, 

Sofranın Sahibini unutur.

Bir müddet sonra nasıl da sıradanlaşır, en leziz nimetler...

O tertemiz, berrak su,

Her gün kesilmeden rızıklandırılması karşısında,

Bir inat ve kibirle dolu ruhu.

Ramazan ayı, oruç ile disipline eder insanı...

‘’Paylaşacaksın’’ der, vereceksin mazlûmun, garibin hakkını,

Hergün oturduğu sofraya;

‘’Akşama kadar uzak dur’’ der.

 Hesapsız, keyfe keder yediğin-içtiğin yeter!.

Farkına varır lezzetin;

Su, ne lezzetle içilirmiş Ya Rabbi!..

Tok olmak ne kerem, lütuf imiş Ya Rezzak...

‘’Ben’’ demeye gelmiyor, Rab vermezse nimetin ve kudretin;

Kâğıttan kaplan olmakmış, bütün servetin!

Hem O Ramazan ki, Kur’ân’ın indirildiği aydır,

‘’O’’ anı yaşamak; yine yeniden nüzul oluyor gibi,

Manasını kavramak,

Zamanı ve mekânı aşarak, 

Her Ramazan, senede bir kere şefkatli fırsattır.

Yemek-içmek-nefsi arzularından sıyrılır, uruc eder oruçlu,

Hevasına deği, Hüdası’na uyar; günahlardan kaçar oruçlu.

Daha bir dikkat kesilir, kabiliyetince;

Öfke, şehvet ve hırsını oruç ile dizginler ;

Örnek olur ona, âlemdeki melekler.

İlâhî kelâm dinlemeye hazır bir hal;

Semavattan rahmet yağıyor; Cebrail as vasıtasıyla Kur’ân inzal!

Ebedî ve Ezelî kelâm sahibinin, melek-i azamı’na öğrettiği gibi,

Cebrail’in (as) vahyi anı gibi,

Âlemlere Rahmet Rasulullah’dan (asm) dinler gibi...

İlk defa, şimdi nazil oluyor sanki,

Hayalen Asr-ı Saadet zamanında kıraat-ı Kur’ân eylemek..

‘’Âlem-i İslâm bir mescid hükmüne geçiyor.

Öyle bir mescid ki, milyonlar hafızlar o mescid-i ekberin köşelerinde,

O Kur’ân’ı, o hitab-ı semaviyeyi arzlılara işittiriyorlar her an, 

İşte Ramazan,

Ve işte oruç ile Rabbine secde etmiş insan,

Azim bir mescid hükmünü almış cümle âlem-i İslâm...

Hem paylaşmaktır Ramazan; merhamet ve şefkati,

Temizlemek malından, yoksulun hakk-ı kısmetini.

Gönülden gönüle köprüler kurmak;

Minnetsiz, muhabbetle alırken; verene Allah namına hürmet duymak.

Ramazan'ın hikmet ve hakikatini anlatır Üstad Bediüzzaman ,

Ramazan Risalesinde,

Üzerine bir de not düşer; ’’Ramazana aittir’ ’ diye..

Devrin müstebitlerini alır bir telâş, ‘’Kimdir bu Ramazan!?’’

Köyün birinden bulup, getirirler saf bir gariban.

Hapiste yatırırlar iki ay, salarlar sonra anlaşılır ki;

Şahsa değil, esere aittir bu unvan...

Evet, kimdir bu Ramazan?

İşte söyler Bediüzzaman; 

Tevhiddir, Nübüvvettir, adalettir Ramazan,

Hem mağfiret, hem bereket, hem rahmettir Ramazan,

Kendini bilmek, tevazudur beklenen, özlenen, kavuşulandır Ramazan,

Ramazanınız mübarek olsun ey ehli iman...