Dost diye çağırdığın kimse yok değil mi artık yanında?

Çoğusu kabir kapısına kadar bile gelmedi belki de.

Sebepsiz yere “Allahaısmarladık” bile demeyip giden birinden dost olur mu sence?

Kimisi sadece menfaati için konuştu seninle.

Kimisi yaptığının on misli karşılık bekledi.

Kimisi de “lâf olsun torba dolsun” diye...

Peki bu anlamsız dostluklardan ne geçti eline?

Hepsi fenada kaybolup zevale yuvarlanıp gitti değil mi?

Ne mutlu ne de hüzünlü anında yanında hiçbiri yok mu yoksa?

O zaman şimdi bu sefer başını semaya çevir!

Hakikî dostunu gör.

Sana iyilik edeni.

Şimdiye kadar seni hiç yalnız bırakmadı. 

Sana hep merhamet ve şefkat elini uzattı.

Ne hata yaparsan yap seni affetti.

Görüyor musun?

Sana senden, şahdamarından bile daha yakın.

Sen ise O’na nihayetsiz uzaksın...

Görüyor musun?

Sana uçsuz bucaksız bir değer vermiş.

Sınırsız cemal, kemal ve ihsanatla; seni eşref-i mahlûkat yapmış.

İnsanlığının değerini biliyor musun peki? 

Sana vermiş olduğu iman nimetinin farkında mısın? 

Bak hayata ne güzel pencerelerle bakabiliyorsun bu sayede.

Hissettin mi?

En sıkıntılı anında nasıl da teselliyi hemen kalbine verdi...

El-Veliyy...

Yetmiyor mu O’nun verdiği değer ki; fânilerden bulmaya çalışıyorsun?

Şimdi dost dost dediğin herkes seni terk etmeden evvel; sen onları terk et.

Sana asıl dost olan Zat’a sen de dost ol.

Üzülme...

O dost ise herkes, her şey dosttur.

Dünyalık dostluklar fenalıktan, firakdan üzülsün bize ne?!

Hakikî dostuna dost olanlar sana dost olsun.

Fena yok, firak yok bu dostluklarda.

Bak; şark, garp, cenup, şimal bir oldu.

Şimdi dostlarınla istediğin zaman konuşabilirsin.

Aranızdaki manevî bağı görebiliyor musun?

Ohhh...

El-Veliyy...